In deze rubriek vertellen vrouwen hun bevallingsverhaal. Yvonne vertelt het verhaal over de bevalling van haar zoon Owen. Dit ventje werd geboren op haar verjaardag. Haar mooie bevallingsverhaal lees je hieronder!
Wachten
Al ruim een week waren we aan het ‘wachten’ op onze tweede zoon. Mijn man had inmiddels ook vakantie en elke ochtend keken we elkaar aan zo van: weer niks gebeurt, wat zullen we vandaag eens gaan doen? Bevallingen starten in mijn ogen namelijk altijd ’s nachts.
Op 4 augustus werd ik verrast met een ontbijtje en een verjaardagskaartje. Mijn man schreef hierop dat hij me nog geen zoon kon geven, maar wel een ander cadeautje. We hadden bedacht om die ochtend samen met mijn broer en zijn twee zoons naar de kinderboerderij te gaan. Ik voelde me goed en met de bekkenband in de aanslag hadden we een leuke ochtend met de dieren en in de speeltuin.
Middagdutje
Na de lunch ging de ‘oudste’ slapen en wij ploften op de bank. Ik had al snel mijn ogen dicht en kreeg niks mee van de serie die we hadden aangezet. Dit was geen uitzondering. Al vroeg in de zwangerschap had ik last van mijn bekken en deed ik in de middag een dutje. Even opladen voor de rest van de dag. Na een uurtje, het was toen 14.00 uur, werd zoonlief alweer wakker. Ik weet nog dat ik ervan baalde dat hij niet langer sliep. Die rust kon ik eigenlijk wel goed gebruiken. Mijn man liep naar boven om te kijken of hij hem kon sussen. Ik had weinig hoop dat hij nog een ronde van een uurtje zou pakken dus besloot alvast maar overeind te komen. Met dat ik mezelf omhoog takelde braken mijn vliezen. Ik liep, zo goed en zo kwaad als het ging, snel naar boven en zei tegen mijn man dat hij hem maar aan moest kleden omdat het hier begonnen was.
Gerustgesteld
Ik belde met de verloskundige om aan te kondigen dat mijn vliezen waren gebroken. Ik kreeg dezelfde verloskundige aan de lijn als bij mijn eerste zoon; Martine. Dit stelde me gerust. De geboorte van mijn eerste was allesbehalve vlekkeloos verlopen. Dit had, voornamelijk psychisch, veel nasleep gehad. Dat zij dienst had op dit moment gaf mij veel rust. Ik belde mijn vriendin. Zij zou de oudste opvangen als de bevalling zou beginnen. Ik zei: “Mijn vliezen zijn gebroken.” Als antwoord kreeg ik: “Oké, en nu?” Euh, ja ik geloof dat ik even af moet wachten tot er iets gebeurt. We hingen op met de afspraak dat ik opnieuw zou bellen als het nodig was. Intussen zou zij haar man inlichten die ergens anders aan het klussen was zodat hij zoonlief op kon halen
In mijn cocon
Net als bij de eerste kwamen de weeën al vlot, snel achter elkaar. Zelf had ik dit niet eens zo door, maar mijn man zei op een gegeven moment dat we toch actie moesten gaan ondernemen want de weeën kwamen nu al echt wel om de drie minuten. Het was toen rond de klok van drie. Mijn man regelde alle telefoontjes met de verloskunde, ophaalservice voor onze zoon en tassen. Ik trok me helemaal terug in mijn cocon. Ik herkende dit van de vorige keer. Die weeën kan ik wel aan. Het is niet echt prettig natuurlijk maar ik vind ze te doen.
Naar het ziekenhuis
Tijdens de controle door verloskundige Martine werd direct vastgesteld dat het snel ging en dat we naar het ziekenhuis konden. Hoewel ik die autorit echt niet zag zitten hadden we samen afgesproken dat we in het ziekenhuis zouden bevallen na alle toestanden tijdens de eerste bevalling. Later vertelde Martine dat ze strak achter ons bleef rijden omdat de bevalling zo snel ging. Ze wilde niet het risico lopen dat er iets in de auto zou gebeuren.
Ik moet lopen!
In het ziekenhuis aangekomen pakte mijn man, zoals ‘hoorde’, een rolstoel. Maar zitten kon ik niet. Ik moest lopen. Dus hij liep er braaf achteraan (met rolstoel), met om de paar meter een pauze omdat ik weer een wee weg moest zuchten.
Het was een hele tocht om bij de kraamafdeling te komen. Halverwege, in de hal van het ziekenhuis, vroeg een meneer nog of en hoe hij kon helpen. Ik stond weer eens tegen een pilaar een wee weg te zuchten. Martine antwoordde toen gelukkig dat zij dienst had en dat dit hoorde bij een bevalling.
In de bevalkamer
Op de kraamafdeling aangekomen wilde ik eigenlijk in het eerste het beste bed neerploffen. Maar ik kreeg te horen dat we naar het eind van de gang moesten. Ik dacht bij mezelf: hoe dan?!?! Met aan de ene kant mijn man en aan de andere kant de verloskundige liep ik naar de bevalkamer waar ik direct persdrang kreeg. Alsof mijn lichaam zei: nu ben je er en kan het echte feestje beginnen. Mijn wens was om de kleine man zelf aan te pakken en direct op mijn borst te leggen. Alle kleding ging dus uit en met dat de partus assistent binnenkwam mocht ik al beginnen met persen. Het was toen tien over vier.
Tussen het persen door keek ik naar buiten en vroeg me hardop af of iedereen mij nu kon zien liggen bevallen, maar mij werd verzekerd dat de ramen van buiten geblindeerd waren. Gelukkig!
Op eigen kracht
Het hoofdje stond en ik moest even wachten op de volgende wee. Ik kan me nog herinneren dat ik dacht, dit hou ik niet lang meer vol. Toch voelde het heel bijzonder. Hoewel dit de tweede bevalling was had ik bij de eerste nooit een staand hoofdje gehad. Hij kwam met de vacuümpomp, nu mocht ik het doen op eigen kracht. Na 20 minuten persen werd om half vijf onze lieve kleine Owen geboren. Het ging zo snel dat Martine me hielp met aanpakken. Daarna kon hij lekker bij mij uitrusten van deze korte maar heftige reis.
Beste verjaardagscadeau ooit!
Martine was tijdens en na de bevalling een topper. Ze had zich goed ingelezen en wist hierdoor precies wat ik wilde en nodig had. Mijn grootste wens was uitgekomen. Een bevalling met alleen de hoognodige toeschouwers. Het beste verjaardagscadeau ooit, werkelijk een droombevalling!
Bedankt voor het delen van je bevallingsverhaal Yvonne! Zo bijzonder dat je jouw zoontje mocht ontvangen op jouw verjaardag. Fijn dat deze bevalling zo goed ging. Veel geluk gewenst!
Wil je nog een bevallingsverhaal lezen? Klik dan hier.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail dan naar info@barenenzo.nl.