In deze rubriek vertellen vrouwen hun bevallingsverhaal. Deze keer is het de beurt aan Marloes. Zij werd met 37 weken ingeleid in het ziekenhuis. Hier beviel ze van haar zoontje Sep. Hieronder vertelt ze haar verhaal.
Extra echo
Donderdag 13.30, mijn zusje en ik zitten in de wachtkamer van de gynaecologie te wachten op mijn 3e controle echo. Ik ben net 37 weken zwanger van ons 3e kindje en bij de groei echo werd een grote afwijking ten opzichte van de 20 weken echo van de groei van het buikje gezien. Daardoor werd ik voor de zekerheid doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een extra groei echo. Daaruit kwam dat de groei van de baby op zich prima is, maar bij toeval zag ze dat de toevoer van de placenta naar de baby niet optimaal leek. Ik moest na 4 dagen weer komen en zo hebben we totaal 3 extra echo’s gehad.
Omdat er al weer een stijgende lijn in leek te zitten had ik tegen mijn vriend gezegd dat ie niet mee hoeft en lekker kan blijven werken, ik ben zo weer weg daar. Mijn moeder kwam om op de andere 2 kindjes te letten en voor de gezelligheid ging mijn zusje mee.
De baby moet eruit
Tijdens deze echo werd weer geconstateerd dat de placenta een verminderde werking heeft, er wat weinig vruchtwater is en ik had de baby minder gevoeld dat anders. Het is een erg drukke baby dus dat was me duidelijk opgevallen. De combinatie van die factoren vond de gynaecoloog niet prettig en het is niet goed voor de baby als hij nog langer blijft zitten. Hij vertelde me dat hij me graag wil laten inleiden, vandaag of morgen. Hoewel de sfeer erg prettig en rustig is in de kamer komt dit toch wel even als een bom binnen. Ik lach het een beetje weg en laat het op me inwerken.
Er wordt nog een CTG van de baby gemaakt en omdat ik nog niet zeker weet wat en wanneer besluit ik mijn vriend nog niet te bellen, dan werkt hij niet fijn meer. Dat doe ik wel als ik concrete afspraken heb gemaakt het de gynaecoloog. Als ik aan het CTG apparaat ben gekoppeld en alleen met mijn zusje in de kamer zit hebben we het erover en komen er tranen bij me. Ik ben er toch wel van geschrokken en die verdomde hormonen komen dan ook weer even op de voorgrond.
Als alles is gedaan komt de gynaecoloog weer terug en belt in mijn bijzijn de afdeling om te kijken wanneer ik terecht kan. Er is nu geen plek en ik moet me over 24 uur melden. Dan wordt er gekeken of ik ingeleid kan worden. Ik verwerk het nieuws, bel mijn vriend met de uitkomst en gemaakte afspraken en we gaan naar huis. Mn moeder wacht daar en we vertellen dat het nu wel heel snel gaat en weer komen de tranen. Zo ook als ik Baren en Zo bel om mijn controle afspraak af te zeggen die we hadden staan voor morgenmiddag. Mijn vriend komt thuis en we hebben het er even allemaal over. Ook wat nu handig is met de andere 2 kindjes.
Regelmodus
We zetten de regelmodus aan en maken afspraken met elkaar. Mijn moeder gaat nog even wat kleertjes kopen in maat 44. Want als hij komt, is hij 2,5 week te vroeg en zal maat 50 aan de grote kant zijn. Ik bel de kraamzorg vast om ze op de hoogte te stellen, dan kunnen ze er vast rekening mee houden in hun planning en we vragen mijn schoonouders of de meisjes daar mogen logeren van vrijdag op zaterdag. De logeertassen worden alvast gemaakt, de koffers voor in het ziekenhuis en de zorg voor de meisjes gaat intussen ook gewoon door.
Die nacht slaap ik net als anders in de zwangerschap slecht maar nu met een ander gevoel. Binnen nu en 2 dagen hebben we er weer een kindje bij. Ik ben wel erg benieuwd naar hoe hij eruit ziet en wil zo graag lekker met hem knuffelen!
Het is zover
Mijn vriend is die ochtend ook thuis zodat hij kan helpen met de kinderen en alles in huis en we rustig naar het ziekenhuis kunnen vertrekken. De kinderen hebben we bij mijn schoonouders gebracht en we gaan richting ziekenhuis met het besef dat we vandaag of morgen een gezin van 5 zijn. Om stipt 15.30 melden we ons en we worden naar een kamer begeleid. Ik word daar weer aan de CTG gelegd en alles is gelukkig goed met de baby en met mij. Ik word getoucheerd en heb 1 cm ontsluiting en dat betekend dat ik kan worden ingeleid. Ons laatste beval avontuur gaat beginnen.
In het ziekenhuis
Het ballonnetje wordt ingebracht om de baarmoedermond week te maken en de ontsluiting op gang te helpen, stap 1 voor een bevalling. Bij mijn vorige bevalling viel het ballonnetje er naar een paar uur al uit, ik ben benieuwd hoe lang het nu gaat duren. We worden naar de zaal gebracht waar ik mag vertoeven zolang de eerste fase van dit avontuur bezig is. Er gebeurt nog vrij weinig. Af en toe voel ik wat menstruatie krampen, verder niet. We eten wat en gaan op advies van de verpleging een stukje wandelen. Rond 18.30 moet ik naar de wc en valt het ballonnetje er ook uit. Dat is weer mooi snel en betekend dat ik al 3 cm ontsluiting heb. Die avond en nacht blijft het stil. Er is wel wat gerommel in de buik maar het mag geen naam hebben.
De volgende dag
De volgende morgen word ik om 08.00 uur wakker en kan ik me even opfrissen voor ik weer aan de CTG moet. Mijn vriend en zusje komen en we kletsen over hoe de dag misschien wel zal verlopen. Ik heb mijn zusje gevraagd om ook bij de bevalling te zijn. Ik heb zelf een keer bij mijn nicht haar bevalling aanwezig mogen zijn en dat was zo bijzonder dat ik het haar ook gun. Ze beantwoordde mijn vraag toentertijd ook met een grote glimlach en kon zelf ook niet wachten tot het zou beginnen.
Voor de vliezen worden gebroken bespreek ik eerst wat het plan is en mijn wensen voor de bevalling. Ik geef duidelijk aan dat ik niet meteen aan de wee opwekkers gelegd wil worden en eerst wil kijken hoe mijn lichaam erop reageert als de vliezen zijn gebroken. Bij mijn vorige bevalling kreeg ik ook wee opwekkers maar dat was eigenlijk niet nodig . Na het breken van de vliezen ging het toen allemaal zo snel dat ik niet verder kwam dan een snufje medicatie. Mijn lichaam deed het op eigen kracht.
Of je even de baby wil vasthouden…
Ik word eerst getoucheerd om te kijken of de vliezen gebroken kunnen worden en hoever de baby is ingedaald. De baby is net genoeg ingedaald maar moet daar wel blijven liggen en niet meer terug schieten, anders moet ik wel wee opwekkers krijgen om hem te laten indalen. Er komt een lange gynaecoloog mee die met zijn grote handen de baby even ‘in de houdgreep’ houd als de vliezen worden gebroken. Gelukkig blijft de kleine man liggen en mag ik rustig wachten hoe mijn lichaam reageert nu de vliezen zijn gebroken. Dit alles gebeurt rond een uur of 10 ’s ochtends.
We kletsen wat af met z’n drieën en af en toe gaat er een vingertje omhoog zodat mijn hulptroep weten dat er weer een wee aankomt en ik me even in m’n bubbel terugtrek. De weeën worden sterker maar ik kan ze nog makkelijk opvangen. Rond 11.30 besluit ik om even lekker te douchen. Ik neem mijn telefoon mee en zet lekker een muziekje op. Ik zing mee met de muziek en hoorde later dat dat ook te horen was in de kamer zelf. Ach, alles voor een rustige bevalling toch? Omdat de weeën onder de douche sterker worden en sneller op elkaar komen hou ik het bij en mijn gevoel klopt. Ze komen met ongeveer 3 minuten er tussen.
Lekker zweten op een bal
Niet lang na dat ik onder de douche vandaan ben komt Ingrid van Baren en Zo binnen en vraagt hoe het gaat. Ik vertel dat de weeën elkaar nu snel opvolgen en ze besluit te blijven. Dit vind ik prettig, toch een vertrouwd gezicht erbij. Ze begint meteen met allerlei hulpmiddelen aan te bieden en ik begin met de fitnessbal. Ze heeft de kleinste gepakt maar als ik erop ga zitten merk ik dat ie nog te groot is. Ik ben zelf klein van stuk en kan net met mijn voeten bij de grond als ik goed op de bal ga zitten. Wanneer ik eraf wil stappen, want dit vind ik niet prettig, val ik er bijna af. Ik blijf in beweging, dat werkt bij mij het best.
Rond 12.30 komt de verloskundige binnen en toucheert me 4 á 5 cm. De weeën volgen elkaar erg snel op. Mijn gevoel zegt weer dat dit wel erg snel gaat en die 5 cm niet lang blijft. Inmiddels heeft Ingrid een ander hulpmiddel aangeboden en sta ik naast het bed hangend over de ‘peanut’ heen de weeën op te vangen. Ingrid, mijn vriend en mijn zusje helpen me met natte koude washandjes in m’n nek en wapperende spuugbakjes want ik heb het knap warm. Ik vraag of ik de enige ben of dat het warm is in de kamer. Ik word er even aan herinnerd dat mijn lichaam bezig is een marathon te lopen en dat het normaal is dat ik het warm heb. Oh ja…
Storm
Inmiddels heb ik een weeën storm en is er weinig tijd om bij te komen tussen de weeën door. Ik hoor de mensen om me heen kletsten maar ik blijf lekker in m’n bubbel om zo goed mogelijk de weeën storm te trotseren. Ik hoor de verloskundige zeggen dat ze de kruikjes vast gaat maken. Ze ziet hoe snel ik ga en bereid vast voor. Dat geeft een heel fijn en veilig gevoel. Ik hoef niets aan te geven, ze ziet me.
Rond 13.00 uur hou ik het niet meer, produceer de bekende gromgeluiden en verteld mijn lichaam me dat de baby eruit wil. Ik krijg persdrang en mijn lichaam neemt alles over. Ik vertel dat ik moet persen en krijg groen licht om mee te persen. Ingrid stelt voor dat ik rechtop ga staan na de wee, dan doen ze het bed omlaag en helpen ze me het bed in. Ik zeg dat ik geen kant meer op kan en moet blijven staan. Het enige wat ik nog kan is mijn benen spreiden en door de knieën.
Persen
Nog steeds staand naast het bed pers ik mee. Als het hoofdje na 2x persen staat, moet ik me inhouden en mag ik even niet meer persen zodat de boel een beetje kan oprekken daar beneden. Dit voor 2 weeën lang. Hoewel de weeën snel achter elkaar komen is dit niet prettig, pijnlijk en vooral ontzettend moeilijk want mijn lichaam wil persen! Ik vraag tijdens de 2e wee of het echt niet mag want ik hou het niet meer! Maar ik mag mee persen! Ik pers 2x en daar komt de kleine man. De verloskundige pakt hem het eerste gedeelte aan en de rest doe ik zelf zoals ik graag wilde.
Jemig, hij is er al! Dat was ook de eerste gedachte van mijn vriend en zusje die beide verbaast nog aan de andere kant van het bed staan. Wát ging dit snel! Ons mannetje is er! Sep is geboren. Ik word op bed geholpen en leg hem op mijn borst neer. Hij wordt ingepakt met warme doeken en het knuffelen kan beginnen. Heerlijk!!
Camera vrouw Ingrid
En het mooie van dit alles is dat Ingrid foto’s en video’s heeft genomen. Zelfs het moment wanneer hij eruit kwam staat op film. Maar ook de verbaasde reactie van mijn vriend en zusje heeft ze gefilmd. Hilarisch om te zien! Dat is me ontzettend dierbaar en ben ik haar eeuwig dankbaar voor! Mede door de begeleiding van de verpleegkundige en verloskundige van het ziekenhuis, Ingrid en mijn vriend en zusje die me lekker mijn gang lieten gaan en me in m’n bubbel lieten kan ik terugkijken op mijn laatste maar fijnste bevalling.
Bedankt voor het delen van je verhaal Marloes! Wat goed om te horen dat je zo positief terugkijkt op jouw bevalling, ook al was het eerder dan gepland. We wensen jou en je gezin het beste toe!
Wil je nog een bevallingsverhaal lezen? Klik dan hier