In deze rubriek vertellen vrouwen hun bevallingsverhaal. Renée vertelt het verhaal over de bevalling van haar dochter. Hieronder lees je het verhaal.
Zoals elke andere dag
Dinsdag 5 oktober 2021, een dag die eigenlijk begon zoals alle andere ochtenden in deze laatste zwangerschapsweek. Niet zo heel lekker geslapen en af en toe wat harde buiken en krampen. Ik ben nu 40 weken en 3 dagen zwanger. Uit de controle afgelopen vrijdag bij de versloskundige bleek dat er op dat moment nog geen enkele ontsluiting of iets gaande was. De zwangerschap zou nog makkelijk een week kunnen duren en daar had ik mij dan ook een beetje op ingesteld.
Krampen
Donderdag de 7e zou ik nogmaals controle hebben en zou er een strippoging gedaan worden. Deze dinsdag zou ik lekker rustig aan doen. Mijn partner ging gewoon naar zijn werk omdat ik mij niet anders voelde dan op eerdere dagen. Gedurende deze ochtend kreeg ik wel wat meer menstruatieachtige krampen maar nog zonder enige regelmaat. Ik appte mijn partner of ik de verloskundige zou moeten bellen, het is immers ons eerste kindje en alles is nieuw en spannend. Na de belinstructiekaart bekeken te hebben toch maar besloten nog even te wachten met bellen. Dit was wel het begin, nu afwachten of het doorzet en er meer regelmaat in komt.
Nog even een serie kijken
Net na de middag appte ik mijn moeder of ze een boodschap voor me wilde halen zodat ik nog een afwasje kon doen. Zij bracht de boodschap en deed direct maar even het afwasje. Ik had ondertussen minder krampen en na een gezellig kopje thee vertrok mijn moeder weer. Op het moment dat ik weer op de bank plof en een favoriete serie aanzet, zo’n heerlijke wegkijk moment, voel ik een goede kramp en weet ik; dit is een echte wee. Het is 15:30u. zie ik doordat ik de weeën-timer-app, die op mijn telefoon staat, aanzet. Deze handige tip kreeg ik zodat je niet zelf hoeft te rekenen en tegelijk klok hoeft te kijken. Zodra je een wee hebt, druk je op de knop en wanneer de wee afneemt druk je opnieuw. De app berekent de frequentie en geeft aan in welke fase van de weeën je zit. Met de serie nog aan druk ik braaf elke keer op het knopje, dit is toch wel serieus.
Tijd om te bellen
Om 16:00u. geeft de app aan dat het tijd is om te bellen. Oké, die had ik even niet verwacht. Ik bel naar de verloskundige. Ingrid heeft dienst. Ze neemt op terwijl ze net even in haar pauze zit met kopje thee en chocolaatje. Moet kunnen toch, heerlijk! Ik vertel dat ik denk dat het begonnen is, dat het afgelopen half uur de weeën met regelmaat komen en ruim een minuut duren. We spreken af dat zij samen met de verloskundige in opleiding Alyssa met ongeveer een half uur á drie kwartier komen kijken hoe ik vorder en of er al enige ontsluiting is. Ik hang op en bel daarna direct mijn partner. Hij moet tot 17:00u. werken, dat is nog een uur maar ik wil graag dat hij naar huis komt. Aan mijn stem hoort hij al dat het serieus is en zegt dat hij er direct aankomt. Omdat hij niet in dezelfde stad werkt als waar wij wonen, duurt dat nog 20 a 25 minuten.
Liever niet alleen
Wanneer ik ophang bekruipt me het gevoel dat ik dan nog een half uur ongeveer in mijn eentje deze weeën moet opvangen. Dat wil ik niet, ik wil gezelschap, niet alleen zijn. Ik bel mijn oudste zus. “Hoi, zeg ik, wat ben je aan het doen?” Bij de Karwei aan het shoppen, is haar antwoord. Met een lichte paniek in mijn stem vraag ik ”kun je hierheen komen? het is begonnen en ik ben nog alleen thuis”. Ze zegt: ” Ja natuurlijk” en heeft haar mandje met spullen bij de kassa achtergelaten om binnen een paar minuten voor mijn deur te kunnen staan. Oh wat fijn, even praten en nog wat lachen tussen de weeën door. Ze heeft nog een plastic stoel onder de douche gezet mocht ik straks willen douchen.
Ontsluiting
Het is 16:30u. mijn partner komt thuis en bijna tegelijkertijd komen de verloskundigen aan. “Nou, hoe is het hier?” Ik sta over de rugleuning van de bank geleund en vertel hoe het afgelopen uur is gegaan. “Zullen we gelijk maar even kijken of er al ontsluiting is?” Ik loop met Alyssa naar de slaapkamer en klim op het verhoogde bed. Bloeddruk is goed, het hartje van de kleine dame klinkt goed en ik zit al op 3 cm. Na mij weer aangekleed te hebben loop ik terug naar de woonkamer om een plan van aanpak te maken. Hoe lang kan het duren, wil ik thuis blijven of mogelijk straks toch naar het ziekenhuis? Ik hang weer over de leuning van de bank en nog voor ik de volledige zin kan uitspreken zit het vruchtwater al in mijn sokken. Mijn vliezen zijn gebroken. Het is 16:55u. De verloskundige is nog aanwezig en kan direct de kleur van het vruchtwater controleren. En zo besluit die kleine dame dat het een ziekenhuis bevalling wordt want ze heeft in het vruchtwater gepoept.
Op naar het ziekenhuis
Alle natte kleren uit, droge kleren aan en een XXL kraamverband in mijn onderbroek. Heel charmant maar het maakt me nu niks meer uit. Ik rijd met Ingrid mee en mijn partner rijdt samen met Alyssa achter ons aan. Het regent dat het giet. De autorit is een ramp want toen viel me pas op hoe slecht het wegdek overal is en hoe ongemakkelijk de drempels zijn. Gelukkig is het niet ver en al snel zijn we in de parkeergarage van het ziekenhuis.
Aankomst
Met het uit de auto stappen voel ik weer een plens vruchtwater langs mijn benen lopen. Er wordt een rolstoel voor me gehaald en zo wordt ik het ziekenhuis in gerold. Men is op de hoogte van mijn komst en bij de balie wordt het kamernummer genoemd, kraamkamer 10. Door een alleraardigste en joviale verpleger wordt ik op het bed geinstalleerd en krijg ik twee banden om mijn buik. Eentje is om haar hartslag te meten en de ander meet de weeen intensiteit. Door zijn open houding en humor voel ik mij direct op mijn gemak en voelt het niet alsof ik in het ziekenhuis ben.
Alyssa gaat mij begeleiden bij de bevalling terwijl Ingrid doorgaat naar andere dames. Het is druk in het ziekenhuis en alle kamers liggen vol maar daar heb ik op dit moment geen besef van. Ik zit dit uur echt in mijn eigen bubbel en leun met mijn armen op het bed terwijl ik mijn heupen van links naar rechts schommel. De kamer heeft een uitzicht over een weiland/grasveld met een fietspad in de verte. Ze moesten daar eens weten.
10 centimeter
Mijn partner heeft geloof ik nog lekker spelletjes zitten spelen op zijn telefoon en wanneer ik hem nodig had was hij er wel! Even mijn rug masseren en kriebelen, zo fijn. Dan komt er een moment dat ik graag wil liggen, op mijn benen staan wil niet meer en er is nu zo’n druk. Ik klim op het bed en de verloskundige vraagt of ze even mijn ontsluiting zal controleren. Het is 18:30u. en ik zit op 10 centimeter ontsluiting. Wat is dit ontzettend snel gegaan!
Alles wordt in gereedheid gebracht, er worden mensen bijgehaald en om 18:45u. mag ik beginnen met persen. Ik lig op mijn rug, krijg mijn benen niet goed omhoog en de verloskundige stelt voor een andere houding aan te nemen. Ik probeer het op handen en knieën. Ook deze houding is niet fijn en ik voel dat dit zo niet gaat lukken. Toch maar weer terugdraaien naar mijn rug. Terwijl ik op mijn linkerzij draai voel ik weer een perswee en pak met mijn linkerhand het ziekenhuisbed en met mijn rechterhand mijn rechterbeen. Dit is een fijne houding. Mijn partner staat vlak naast me en steunt me, je kunt dit! Ook mijn verloskundige praat me erdoorheen en geeft me de power om door te gaan. Een perswee, grote hap lucht, mee duwen, vasthouden, wachten, wegpuffen, wachten op de volgende wee.
Geboren
En dan… om 19:26u. wordt ons lieve meisje geboren. Ik hoor haar, zie haar en voel haar terwijl ze op mijn buik wordt gelegd. Mijn kleine mooie mensje is er eindelijk. Wat een geluk! Ze is zo mooi roze en wat ben ik trots! Ook mijn partner is een trotse vader geworden. Hij mag haar navelstreng doorknippen waardoor ze echt op eigen benen komt te staan. Wat een momentje na negen maanden samen. Vlak daarna komt ook de placenta in één keer naar buiten. Ik krijg nog de meest nare prik in mijn bovenbeen om te zorgen dat mijn baarmoeder mooi samentrekt. Nu heb ik pas door hoe druk het in het ziekenhuis is, ze laten ons samen genieten en gaan allemaal op andere kamers helpen. Af en toe komt er een verpleegster even snel kijken of alles nog goed gaat en of ik niet te veel vloei.
Het goede nieuws vertellen
Na ons momentje samen, voor het eerst echt met zijn drieën, gaan we onze directe familie bellen. Wat een bijzondere momenten. Zo staat er iemand midden op een plein in Utrecht te huilen van blijdschap, hebben opa’s en oma’s een brok in hun keel door de komst van nog een gezonde kleindochter erbij, besluit een ander direct in de auto te springen zodat ze vast in de buurt is. Wat zijn we trots en wat voel ik mij goed!
Dan is daar ook weer mijn eigen verloskundige, die eigenlijk al klaar is met haar dienst maar door de drukte toch nog even komt helpen. Zij doet mijn nacontrole en hechtingen, ja ik ben toch een klein beetje ingescheurd. Het is een raar gevoel dat hechten maar die kleine hummel op mijn borst leidt me goed af. Daar heb ik het voor over en zou ik het nogmaals voor doen. Ook de kleine wordt gecontroleerd en alles is goed. Omdat ze in het vruchtwater heeft gepoept moeten we zes uur blijven ter observatie. Ze wordt in haar eigen bedje gelegd, de bedbank voor mijn partner wordt uitgeklapt en ik ga even snel douchen en krijg een schoon bed.
Naar huis toe
We kunnen even slapen maar dit lukt me niet echt. Ik moet echt nog even deze dag verwerken. Een dag die begon zoals andere dagen maar die eindigt in het begin van een groot avontuur. Al met al heeft de bevalling maar vier uurtjes geduurd en kijk ik er zeer positief op terug. En vooral ook de verloskundige in opleiding die mij echt zo fijn begeleid heeft. Om 1:30u. mogen we naar huis en dat doen we dan ook! Het is zo druk in het ziekenhuis en de bedden hebben ze hard nodig. Zo rijden we in het holst van de nacht met z’n drietjes de rest van ons leven tegemoet! Grote avonturen beginnen klein!
Bedankt voor het delen van je bevallingsverhaal Renée! Wat een super snelle en mooie bevalling. Veel geluk gewenst aan jou en jouw gezin.
Wil je nog een bevallingsverhaal lezen? Klik dan hier.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail dan naar info@barenenzo.nl.