In deze rubriek vertellen vrouwen hun bevallingsverhaal. Deze keer is het de beurt aan Fabienne. Zij beviel thuis van haar dochtertje Ella. Maar kort daarna moest ze snel naar het ziekenhuis. Hieronder vertelt ze haar verhaal.
Overtijd
Op 26 september was ik uitgerekend, maar zoals verwacht gebeurde er die dag niets. Onze dochter was op 2 oktober jarig en het was nét 00.00 uur toen ik nog even ging douchen omdat ik niet kon slapen. Krampen… Shit, dit gebeurt mij niet hè… Dat negatieve gevoel sloeg al gauw om in iets positiefs, want hoe prachtig zou het zijn om te bevallen op de verjaardag van onze dochter? Een prachtig cadeau voor haar en wat bijzonder om samen met je zusje jarig te zijn. Helaas, de krampen verdwenen weer. Op 3 oktober kwam Marlies bij ons thuis om mij te strippen. De vorige keer hielp dat toen ik overtijd was. Deze keer kwamen de krampen vrijwel direct terug en ze bleven, maar het waren nog geen weeën. Tijdens het bezoek van Marlies was mijn vriend even thuis gekomen. Hij ging wel weer aan het werk, maar mocht van haar niet ver van huis gaan want het ging snel, vertelde ze. Ik ruimde het huis op, maakte het bed op en bereidde onze dochter voor op het feit dat ze zo zou worden opgehaald om te logeren bij haar oom. Als ze morgenochtend terugkwam, zou haar babyzusje er zijn! Ik raakte steeds meer in mijn bubbel en vroeg mijn vriend rond 17.00 uur om thuis te komen.
Honger en de eerste wee
Rond 20.00 uur had ik honger! Zittend aan tafel zuchtte ik de eerste échte wee weg. Snel nog wat eten, maar het was nu echt begonnen ook al was het nog goed te doen. Ik appte mijn zus want zij zou bij mijn bevalling aanwezig zijn en de broer van mijn vriend zou onze dochter ophalen. Al gauw verdween ik naar de donkere slaapkamer om mijn weeën op te vangen en even later kwam Martine, zij ging niet meer weg. Naarmate de uren verstreken werden de weeën erger. Rond 00.30 uur besloten we mijn vliezen te breken. Vanaf dat moment wist ik weer waarom ik bij mijn eerste bevalling zei dat ik dit eigenlijk NOOIT meer wilde! Om 01.10 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Yes! Ik voelde dat ik kon, draaide me op mijn knieën en elle bogen en perste mee. FLOEP, een hoofd! Wow! Haar lichaam was er nog niet volledig uit of ze begon al te huilen! Om 01.13 uur is onze dochter Ella geboren!
Bel de brandweer!
Vanaf dat moment ging het bergafwaarts: ik stopte niet meer met bloeden en de ambulance werd gebeld. Binnen een paar minuten stonden ze in de slaapkamer, kreeg ik een infuus en mocht ik mee naar het ziekenhuis. We wonen echter op drie hoog, zonder lift. “Kun je zelf traplopen?”, vroeg de broeder. Vol vertrouwen zei ik dat ik dat wel kon. Niet dus, daar ging ik… “Bel de brandweer!”, riepen ze. Niet veel later kwamen daar twee brandweerwagens aan met mannen in pak. Ik werd in dekens gewikkeld, want ik was naakt, en op een brancard gehesen. Het hele huis werd verbouwd en via het balkon ging ik op een hoogwerker naar beneden, de ambulance in. Ik keek nog even naar boven en zag daar mijn vriend staan. Ik wist op dat moment nog niet wanneer ik hem en onze dochter weer zou zien.
In het ziekenhuis
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik nóg meer medicijnen, een katheter en allerlei draadjes. Op dat moment kwam Sven binnen met Ella, zij werd gewogen en goed onderzocht, want daar was thuis nog geen tijd voor geweest. Ze woog 4136 gram en was helemaal gezond. Als het bloeden niet zou stoppen, dan moest ik naar de OK. Dat wilde ik dus écht niet! Om het half uur werd ik door de arts gecontroleerd, die voelde dan enorm hard aan mijn buik. Het was helaas nog niet gestopt of geminderd. Nadat ik van positie was veranderd deed dat het bloeden minderen en de laatste paar controles gingen goed. Om 05.30 uur mocht ik voor het eerst (na die paar minuutjes thuis) mijn baby knuffelen. Héérlijk! Mijn 4 uur oude baby! Ik had inmiddels enorme honger en dorst, maar buiten een klein slokje appelsap om kreeg ik nog niets omdat het nog niet zeker was of ik wel of niet naar de OK moest.
Naar huis
De uren vlogen voorbij, artsen en verpleegkundigen liepen in en uit… Om 11.00 uur zou er weer een arts komen maar er kwamen allerlei acute dingen tussendoor. Ik kreeg te horen dat ik vóór 13.00 uur moest plassen. Inmiddels was het 12.00 uur en ik kon en durfde niet. Mijn blaas was net leeggehaald met de katheter en ik mocht al die tijd niets drinken. Gelukkig kwam het woordje OK niet meer ter sprake en mocht ik weer eten en drinken. Tegen 15.00 uur werd ik gedoucht en durfde ik te plassen. Om 16.00 uur hoorden we dat we naar huis mochten! Ein-de-lijk: onze oudste mocht haar zusje ontmoeten! We hadden al wel ge-facetimed maar nu dus in het echt!
Herstellen
Eenmaal thuis kregen we visite, kwam de kraamverzorgster ons de nacht in helpen en kwam de verloskundige de volgende dag langs. Ondanks dat ik koos voor flesvoeding, kreeg ik toch een enorme borstontsteking. Koorts, handmatig de melk eruit masseren: ik heb gehuild van de pijn. De ontsteking verdween heel langzaam. Ook het vloeien was erg heftig in de kraamweek. Door het enorme bloedverlies was ik zo duizelig dat ik amper op m’n benen kon staan en veel moest liggen. Het ging vaak bijna mis in de douche of op het toilet. Tot op de dag van vandaag slik ik daar nog steeds ijzertabletten voor. Inmiddels is Ella een vrolijke meid van 1 jaar en ze doet het ontzettend goed!
Bedankt voor het delen van je verhaal Fabienne! Fijn dat het nu beter met je gaat. Het komt gelukkig zelden voor dat we de brandweer nodig hebben. Het bevallingsverhaal van Ella zal je zeker nooit meer vergeten.
Wil je nog een bevallingsverhaal lezen? Klik dan hier