In deze rubriek vertellen vrouwen hun bevallingsverhaal. Deze keer is de beurt aan Angela. Na een voorspoedige bevalling van haar zoon Siem krijgt haar verhaal toch nog een spannend einde met een goede afloop. Lees nu verder!
40 weken zwanger!
Het is 29 juli 2020. Vandaag 40 weken zwanger! Wauw, stiekem was dit een soort doel wat ik wilde bereiken. Bij mijn 1e bevalling moest ik met 36+2 weken ingeleid worden. Het voelde toch als een soort ‘onafgemaakte’ zwangerschap. Hoewel je vaak van zwangere vrouwen hoort dat ze er echt klaar mee zijn als de 40 weken in zicht komen, voelde ik me nog prima en leek het mij juist zo leuk en spannend om gewoon te weten dat de bevalling elk moment zou kunnen gaan beginnen, maar je niet weet wanneer het zal gebeuren! Zo blij dat het mij deze keer ook gegund is! Nu maar hopen dat die kleine niet nog 2 weken blijft zitten en er alsnog een inleiding nodig is…
Voortekenen?
Dit was niet het geval! 2 dagen later zaten we heerlijk in de tuin te bbq’en met mijn moeder en zusje. Er was een hittegolf gaande. Af en toe voelde ik toch wel een kramp in mijn buik… zouden dit nou die voortekenen zijn? De hele nacht werd ik steeds wakker van deze krampen. Moet ik de tijd al gaan bijhouden? Nou ja, soms zit er een half uur tussen, dan weer een uur. Ik hoef Nick er niet voor wakker te maken!
De volgende ochtend moesten we toch nog even naar de stad. Kan prima toch? af en toe even stil staan om weer zo’n buikkramp op te vangen.. was dit wel zo’n goed idee? Onze 1e zoon Vinn (2jr) voor de zekerheid vast naar mijn moeder gebracht, voor het geval het toch door gaat zetten vandaag.
Rust en weeën
Die avond maar op tijd naar bed gegaan. Zou het nou gaan gebeuren vannacht of niet? wat spannend!
Zodra ik in bed lag begonnen de weeën inderdaad gelijk door te zetten. Het Klopt dus inderdaad wat ze zeggen over rust. De weeën kwamen al gauw om de 10 minuten. Wanneer moeten we de verloskundige ook alweer bellen?? Telkens als de weeën lang en snel genoeg kwamen om bijna te bellen, kwam er opeens weer een pauze van 20 minuten. pfff frustrerend. Gelukkig kon ik de weeën wel goed opvangen door de ademhalingstechnieken die ik geleerd had bij de cursus ‘samen bevallen’ die ik tijdens de 1e zwangerschap gevolgd heb. Ook maakte ik gebruik van de Tens die goed hielp!
Naar het ziekenhuis
rond 2 uur s nachts was het dan zover dat we de verloskundige mochten bellen! Graag wilde ik in het ziekenhuis bevallen voor het geval er iets mis zou gaan. Annemiek zei dat we gelijk naar het ziekenhuis mochten komen en we elkaar daar zouden zien. Oké, ik dacht dat ze eerst thuis zouden checken of ik al wel 5 cm ontsluiting zou hebben. straks hebben we toch te vroeg gebeld en heb ik nog maar 2 cm! Onderweg naar het ziekenhuis bleven de weeën ook nagenoeg uit… Oh oh…
Halverwege
Eenmaal in het ziekenhuis bleek ik daadwerkelijk 5 cm ontsluiting te hebben! wauw! even later kwamen de weeën weer goed op gang, toch weer die rust he! De weeën werden sterker en sterker en een kleine 2.5 uur later mocht er gestart worden met persen. Wat een hel zei ik, waarom wilden we dit ook alweer nog een keer?? 20 minuten later was daar onze Siem! een gezond ventje en een bevalling volgens het boekje. Naar mijn idee had het achteraf toch ook wel thuis gekund!
Naar huis
Na alle controles ging Annemiek naar huis en de assisterende kraamverzorgster, die overigens maar net op tijd was voor het persen, bleef nog even. Ik kon nog gaan douchen en wat eten en zou daarna ook naar huis mogen. In de badkamer verloor ik 2 grote stolsels waarvan de kraamhulp zei dat ik er daarvan niet veel meer moest gaan verliezen. Oké, dacht ik… en wat dan als dit wel gebeurd? en wat is dan nog wel normaal? Ik kon het niet echt los laten. Even later zat ik klaar in de rolstoel om naar huis te gaan. Wel had ik pijn in mijn onderbuik.. de kraamhulp gaf aan dat ik had geplast en gegeten dus ik mocht gewoon naar huis. Goed dacht ik, ik ben ook net bevallen dus misschien is het wel normaal om nog wat buikpijn te hebben.
Bloedverlies
Bij thuiskomst gelijk maar in bed gaan liggen. Nick ging nog even buiten in de tuin zitten. Een paar minuten later had ik het idee dat er toch wat bloed uit stroomde daar beneden.. Ik belde Nick of hij even wilde komen kijken, zelf durfde ik niet goed te bewegen. Nick kwam naar zolder en inderdaad, het hele beschermmatje was rood, snel maar een schone neerleggen. Het lijkt toch echt alsof er een kraan openstaat.. “dit voelt niet goed. wil je alsjeblieft de verloskundige bellen?” vroeg ik angstig
Ingrid was niet ver weg en kwam er direct aan. Ondertussen brak bij mij het koud zweet uit en werd ik echt bang. Ik ga hier toch niet doodbloeden? mijn ergste nachtmerrie. Gelukkig was Ingrid snel bij ons en gaf een spuit waardoor de baarmoeder zou samen trekken en het bloeden hopelijk zou stoppen. Ze belde een ambulance en tegelijkertijd bracht ze een katheter in en probeerde ze een infuus aan te leggen, wat zeer moeizaam ging. Alle matjes die doordrenkt met bloed waren werden gewogen om in te kunnen schatten hoeveel bloed ik verloren was. Waar blijft die ambulance nou??
Droom ik nou?
20 minuten later was die er. De kraamhulp was inmiddels ook gearriveerd en dacht vast wat is hier nou aan de hand.
De ambulance medewerkers wilden de brandweer inschakelen om mij uit het raam te takelen, ik lag immers op zolder. Maar besloten dat er geen tijd voor was om daarop te wachten. Het plan was om mij met vier man naar beneden de trap af tillen. Eerst moest ik gaan zitten, waardoor ik gelijk flauw viel.. Even later nog een poging.. de 1e trap af hadden we gered. Maar mijn ogen begonnen te draaien en ik viel weer weg.. Toen ik weer bij kwam dacht ik, huh droom ik nou? of ben ik dood? Nee dit is allemaal echt, ik begin weer te begrijpen wat er aan de hand is.
Met de ambulance
Eenmaal helemaal beneden werd ik op de brancard gelegd. Nick mocht niet mee met de ambulance ivm de corona maatregelen. Ik begon afscheid van hem te nemen en drukte hem op het hart dat hij elke dag tegen Vinn en Siem moest zeggen dat ik van ze hou!! Nick stortte in en het ambulancepersoneel zei dat hij zo niet auto kon rijden en toch mee mocht met de ambulance. Ingrid zou er achteraan komen met Siem.
In de ambulance begon langzaam het vertrouwen te komen dat het het allemaal goed zou komen, maar reden we nou helemaal naar Amsterdam?! goh wat leek het lang te duren.
De oorzaak van de bloeding moest nog gevonden worden. Was het een restje placenta dat achtergebleven was? alsjeblieft niet, dan moet ik geopereerd worden werd er gezegd. Ik hoopte zo dat dit niet het geval zou zijn, ik wilde niet onder narcose en dus weer ‘wegvallen’.
Gelukkig was dat inderdaad niet nodig, de placenta was onderzocht en bleek mooi intact. De boosdoener was een stolsel van een halve kilo, waardoor de baarmoeder niet goed kon krimpen. Toen deze eruit was was het probleem opgelost. Opgelucht dat alles goed is gekomen, maar wel moe en zwak door de hectiek en het bloedverlies, mochten we de volgende dag naar huis. De rust was wedergekeerd en Vinn kon zijn kleine broertje eindelijk ontmoeten!
We zijn Ingrid nog altijd dankbaar voor haar goede, snelle handelen.
Bedankt voor het delen van je bevallingsverhaal Angela! Wij zijn erg blij dat alles goed is gekomen met jou en met de kleine. Heel veel geluk samen met jouw gezin.
Benieuwd naar een ander bevallingsverhaal? Lees dan het spannende verhaal van Carlijn. Zij beviel met een spoedkeizersnee van haar zoon? Benieuwd naar haar verhaal? Klik dan hier.
Wij zijn altijd opzoek naar meer bevalverhalen? Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail dan naar info@barenenzo.nl.