In deze rubriek vertellen vrouwen hun bevallingsverhaal. Carlijn vertelt het spannende verhaal over de geboorte van haar zoon Biem. Hij moest met een spoedkeizersnee ter wereld worden gebracht. Haar bevallingsverhaal lees je hieronder!
14 maart 2021
‘Ik bloed, ik bloed heel erg’. Met mijn broek op mijn enkels stap ik de woonkamer van mijn ouders binnen waar ik op dat moment was. Mijn zusje was er ook. We waren even wat ophalen bij m’n moeder voordat mijn vriend en ik naar oma zouden gaan. Ik zak door mijn benen en begin meteen te huilen. ‘Dit is niet goed, dit kan niet goed zijn’. Precies 39 weken zwanger en ik had, tot dat moment, nergens last van. Mijn hele zwangerschap was vlekkeloos. Ik snapte er niks van. Hoe kon dit?
Hartslag
Ik schiet meteen in de paniek, wanneer heb ik de baby voor het laatst gevoeld? Heb ik hem vanmorgen nog gevoeld? Vannacht? Ik weet op dat moment even niks meer. Mijn zusje en vriend bewaren de rust en mijn zusje belt meteen de verloskundige. Die is er gelukkig snel. Het eerste wat ze doet is luisteren naar de baby. We horen een hartslag. Een goede, regelmatige hartslag. Ik huil van opluchting. Maar toch, ik bloedde nog steeds. En niet zo’n beetje ook.
Naar het ziekenhuis
De verloskundige legt uit dat misschien mijn vliezen gebroken zijn en er daarbij misschien ook een bloedvat geraakt is. Dan lijkt het ook vaak op een extreme bloeding. Ik twijfel of het bloed dan ook zo donkerrood kan zijn, maar ik vertrouw natuurlijk op haar expertise. Toen er ook bloedstolsels kwamen besloot de verloskundige te bellen met de gynaecoloog. Ze zegt me vervolgens mee te willen nemen in haar auto richting het ziekenhuis. Mijn vriend rijdt in zijn auto achter ons aan. Wat er aan de hand was wisten we niet, maar dat er iets niet klopte voelde ik aan alles.
Geen duidelijke oorzaak
De verloskundige was rustig en lief, dat bracht mij ook kalmte. In het ziekenhuis aangekomen, werd ik meteen aangesloten op de CTG. Nog steeds een hartslag van de baby te horen. Gelukkig. Er werden meerdere echo’s gemaakt door verschillende gynaecologen. Niemand die een duidelijke oorzaak voor het bloeden kon vinden. De gynaecoloog vertelt ons dat ze mij en de baby een half uur wil monitoren om te kijken hoe het gaat en of het bloeden gaat stoppen. Met mijn vriend wacht in in de verloskamer, we horen en zien de hartslag van ons ongeboren zoontje op de monitor.
Alles moet snel
Opeens verandert deze hartslag en lijkt het wel of ik die van mijzelf hoor. Veel langzamer. Nog geen 2 seconden later staat de kamer vol. We zien duidelijk paniek bij de mensen die net binnen zijn gekomen. “We gaan je meenemen naar de OK en gaan jullie baby halen”. ‘Zijn hartslag daalt en we vertrouwen het niet,’ zegt de gynaecoloog. Op dat moment ging alles in een stroomversnelling. Eén verpleegkundige gaf me een infuus terwijl er twee anderen een katheter inbrachten. Alles moest zo snel. Mijn vriend zat nog op het toilet en ik was al op de gang, in het ziekenhuisbed, onderweg naar de OK. Samen met de verpleegkundigen duwt hij het bed verder naar de OK. Ondertussen weten we niet hoe het met onze baby gaat. De verpleegkundige blijft mij vragen hoe ik me voel. Of ik nog oké ben.
We gaan je kindje halen
Bij de OK aangekomen moet mijn vriend mee om zich om te kleden. Ik vraag of ik nog iets uit moet. Ik heb mijn koltruitje en beugel bh namelijk nog aan. ‘Nee daar is geen tijd voor’. De 2 OK-medewerkers rijden mij de kamer binnen waar ik meteen voorover moet gaan zitten. De anesthesist is lief; hij pakt mij vast en drukt mij tegen zich aan ‘wat is dat allemaal hè wijffie, we gaan je kindje halen, je voelt even een prikje in je rug’. Ik tril als een rietje van de adrenaline en angst en voel bijna niks van de 3 prikken die op datzelfde moment in mijn rug komen. Mijn benen worden warm, zwaar, en gevoelloos.
Bang en opgelucht
Iedereen is lief voor me en probeert mij gerust te stellen. Er gaat van alles door me heen, maar tegelijkertijd heb ik geen tijd om écht na te denken. Ik zie heel veel mensen om me heen en ik zoek mijn vriend. Hij is er nog niet maar ik voel aan het schudden op de tafel dat ze al bezig zijn om mijn buik open te halen. Opeens staat hij naast mij en pakt m’n hand. Op hetzelfde moment gaat er een schermpje voor mij naar beneden en zie ik ook al ons zoontje uit mijn buik gehaald worden. Hij huilt. Nooit, nooit eerder was ik zo bang en opgelucht tegelijkertijd.
Gefeliciteerd met je zoontje
Ik huil van blijdschap maar kan niks. Ik zie mijn baby van de een naar de ander gaan om hem te onderzoeken. 9 maand in mijn buik en nu kan ik hem niet eens als eerste aanraken. Ze onderzoeken hem en alles lijkt goed. Het is alleen een kleintje en is mager. Dysmatuur blijkt later. ‘Hoe heet hij?’ vragen ze me. Met een trillende stem zeg ik ‘Biem’, hij heet Biem’. ‘Gefeliciteerd met je zoontje’, en de verpleegkundige legt hem bij me op mijn borst. Hij kijkt me aan met grote oogjes, net zo in de war van alle hectiek als wij. Op dat moment stond de wereld stil en was het alleen nog wij en onze baby.
Dankbaar
Nadat ze mijn buik gesloten hadden komt de gynaecoloog bij ons. ‘Ik ben blij dat we zo snel hebben gehandeld,’ vertelt ze. Ze legt uit dat mijn placenta aan het loslaten was, mijn baarmoeder al vol bloedstolsels zat en dat dit een levensbedreigende complicatie is voor zowel de baby als voor moeder. ‘We waren net op tijd,’ vervolgt ze haar verhaal. ‘Jullie hebben écht geluk gehad dat jullie op het juiste moment op de juiste plek waren’. Duizend engeltjes op onze schouders. We zijn dankbaar, dankbaar voor de medische hulp, dankbaar voor het feit dat ons zoontje het zo goed doet. En vooral dankbaar dat we er nog zijn ♡.
Bedankt voor het delen van je bevallingsverhaal Carlijn! Wat moet dit een spannend moment voor je zijn geweest. Gelukkig dat alles goed is afgelopen. Veel liefs voor jullie!
Gelukkig gaat niet iedere bevalling op deze manier. Sophie beviel thuis van haar zoon Jidde. Benieuwd naar haar verhaal? Klik dan hier.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail dan naar info@barenenzo.nl.