Na haar bevalling heeft Desirée last van een postnatale depressie. Ze ervaarde veel onzekerheid en stress rondom de zorg voor haar dochtertje. Gelukkig kon zij goede hulp vinden en gaat het nu goed met haar. Hieronder vertelt ze over haar ervaring en geeft ze tips!
“November 2016 ben ik bevallen van een prachtige dochter, Femke. Wat een verandering in ons leven! Maar oh wat vond ik het moeilijk! Ik was zo onzeker over of ik wel goed voor haar kon zorgen.. En steeds vaker wilde ik weg van huis. Een ander moest maar voor Femke zorgen, want bij mij was ze onrustiger dan als papa of oma er was. Mijn man zegt nog steeds dat ik haar onrust veel groter heb gemaakt dan het was, maar zo beleefde ik het wel. Soms zei ik dat ik geen kindje had mogen krijgen en als ik weer eens zei dat ik weg wilde, kon ik geen antwoord geven op waar heen.
Soms had ik een goede dag en kwamen er geen tranen, en dan dacht ik: ik kan het toch wel en het komt wel goed. Maar na een goede dag of een paar goede dagen, kwamen weer dagen met tranen. Die roze wolk was er voor mij zeker niet!
Na drie maanden liep ik uiteindelijk echt vast. Ik was in een restaurantje om te lunchen en Femke begon te huilen en was eventjes ontroostbaar. Er kwam een oudere mevrouw naar mij toe en zei: “Heb je wel eens aan een speentje gedacht?” Ik huilde daarna met Femke mee. (Dochterlief heeft nooit een speentje gebruikt, die spuugde ze namelijk uit). Maar dit moment was voor mij de spreekwoordelijke druppel. Ik wilde daarna dat mijn man niet meer naar zijn werk zou gaan, ik hield hem tegen bij de deur.
Hulp
We zochten hulp en de diagnose was een postnatale depressie. Met medicatie, gesprekken met sociaal psychiatrisch verpleegkundigen, het zorgverlof dat mijn man opnam en hulp van lieve familie kwam het goed. Er werd een “rooster” gemaakt zodat ik de eerste weken niet alleen thuis zou zijn. En hoe moeilijk het ook was, na een paar weken kreeg ik langzaam het gevoel dat ik het wel kon. Vervolgens was ik steeds vaker even alleen thuis met Femke, en daarna kwam het moment dat ik dingen durfde te ondernemen met haar samen! Toen Femke een half jaar oud was, gingen we een lang weekend weg en wat hebben we alle drie toen genoten!
Zwanger na een postnatale depressie
Maar ik heb nog vaak geroepen dat er bij ons geen tweede kindje zou komen. Als ik er aan dacht, dan kwam het gevoel van de eerste maanden naar boven. Maar het begon toch een beetje te kriebelen. We besloten om te kijken of het ons gegund was. En ja, dat was het! Weer zwanger na een postnatale depressie. Blij, maar o zo spannend! De verloskundigen stelden voor dat ik naar de POP poli ging. Gedurende mijn zwangerschap voelde ik mij eigenlijk behoorlijk goed, maar de spanning hoe het na de geboorte zou gaan bleef.
Via de POP poli maakten we een preventie plan, ik besprak met een hulpverlener wat mijn wensen waren omtrent de kraamperiode. Maar ook wat mijn valkuilen zouden kunnen zijn, op welke signalen mijn omgeving zouden moeten letten maar ook wat helpend zou kunnen zijn.
De eerste dagen
En toen was het zover, Jessy werd geboren en wat was ik trots de eerste dagen! Maar daarna kreeg ik het moeilijker, ik was zo bang dat de eerste maanden weer zo moeilijk zouden worden als na de geboorte van Femke. Op de tiende dag kwam de verloskundige langs. Zij keek mij aan en vroeg hoe het ging, en de tranen gingen stromen en bleven stromen. We wisten door het preventieplan wie we konden bellen en dat deden we ook. Ik begon weer met dezelfde medicatie, kreeg ondersteunende gesprekken en mijn familie kwam langs op de dagen dat ik alleen thuis was met onze meiden.
De roze wolk
Ik heb de weken daarna nog moeilijke dagen gekend, maar het dal bleek niet zo diep als na de geboorte van Femke! Ik begon langzaam te genieten van onze beide meiden. En na 2 maanden durfde ik het hardop te zeggen: de roze wolk heb ik gevonden! En dat had ik echt nooit verwacht!
Wat ik echt als helpend ervaren is dat ik/we nu signalen herkenden en waardoor we hulp tijdig konden inschakelen. Ook wisten we precies wie we konden bellen door de POP poli. Hierdoor konden we snel om hulp vragen en vond ik ook die roze wolk!
Wat voor mij ook helpend was:
- Momentjes zoeken dat ik zonder onze dochter(s) even op pad kon gaan, zodat ik even niet hoefde te denken aan flesjes melk, luiers, slaapjes, troosten.
- Open zijn over dat ik het moeilijk had, dat leverde juist veel steun op. Bovendien hoor je dan dat de meeste nieuwe mama’s het als pittig ervaren en dat het bijna nergens insta-perfect is. (En laten we daarover allemaal ook eerlijk zijn!)
- Niet gaan googelen, dit maakt je alleen maar onzekerder omdat iedereen zoekend is met een pasgeborene en wat voor de een werkt, werkt voor de andere baby niet.
- Denk na wat jouw energie kostte en wat jouw positieve energie opleverde na je vorige bevalling en maak daaruit keuzes hoe je het wilt gaan doen. Zo koos ik bijvoorbeeld heel bewust voor dat ons tweede kindje direct op eigen kamertje zou gaan slapen.
Wat ik graag mee wil geven
Twijfel je en durf je een nieuwe zwangerschap niet aan: maak het bespreekbaar met je omgeving, je huisarts of de verloskundige. Zij weten wat er aan hulp mogelijk is en wat je preventief al kan doen! En het dal hoeft niet te komen of kan minder diep zijn, juist omdat je weet dat je gevoelig bent voor een postnatale depressie.
Liefs van een mama van 2.”
Voel je je somber, leeg en eenzaam? Wellicht zijn dit symptomen van een depressie. Kijk op 113.nl/depressie voor informatie en hulp bij depressie.