Van één van onze cliënten kregen we de volgende blog als tip (voor ons), maar vooral voor jou. Journalist Drees Koren schreef voor editie Thuis een pleidooi voor rust, knuffels en zelfliefde. De blog is te vinden op de website van Kiind Magazine, maar we willen de brief graag hier met je delen.
“Lieve vrouw,
Gefeliciteerd met je geboorte. Met de geboorte van je baby, maar ook met die van jezelf. Ja, het is waar: je bent opnieuw geboren. Of je nu voor het eerst moeder bent geworden of voor de vierde keer, er is iets in jou veranderd. Véronique van Gelderen (moeder en lifecoach) zegt het zo: ‘Als je een kind baart, ga je dood. Je bent erna niet meer dezelfde. Ik heb foto’s van mezelf in al mijn zwangerschappen en op elke foto zie je een andere vrouw. Je ziet het aan de blik in mijn ogen, de kleur van mijn haar, de structuur van mijn huid. Een geboorte maakt je een ander mens, die een nieuwe taak heeft in haar bestaan.’
Ze vergelijkt de geboorte met een vlinder die uit zijn cocon kruipt. ‘Je zou denken dat die blij is dat hij geen dikke rups meer is en direct wegfladdert. Maar nee, hij is broos, nat en kwetsbaar. En dat is je baby, maar dat ben jij, als net geboren nieuwe moeder, net zo.’
Maar toch, gefeliciteerd. Ik zat na te denken wat ik je cadeau kan doen. Iets wat past bij sterven en geboren worden. Iets groots dus. Zoiets als levensvreugde of innerlijke rust. Of misschien goede raad. Ongevraagde goede raad, is dat ook goud waard? Ik probeer het gewoon. Als het je niet aanspreekt, dan klik je verder, daar staat ongetwijfeld wel iets nuttigs.
Neem veertig dagen bedrust
Het advies: neem rust. Neem veertig dagen bedrust. Veertig? Ja, veertig. Waarom veertig? Dat weet Ingrid Bal (moeder en directeur van het Postnatal Support Network). ‘Die veertig dagen komen terug in vele tradities. Jezus trok veertig dagen door de woestijn, de periode tussen Pasen en Hemelvaart is zo lang en volgens de Kundalini-yogaleer duurt het ook veertig dagen om aantrekkingskracht te manifesteren. Bijvoorbeeld je nieuwe identiteit als moeder aan te trekken.’ Dat heeft iets te maken met rode bloedcellen. Best interessant, misschien vertel ik je er later wel meer over.
Maar sowieso moet je lijf gewoon herstellen van de bevalling. Je hebt dutjes nodig, ook om goede melk te maken. Ingrid: ‘De weke delen rondom het bekken moeten weer terug op hun plek, dus je mag écht niet tillen. En je bent tijdens de zwangerschap helemaal open gegaan. Fysiek en mentaal. De sluiting van je lijf, maar ook het herleven van de bevalling en het wegwijs worden in het leven met deze ervaring, heeft simpelweg een bepaalde periode nodig.’
Je lijf moet gewoon herstellen van de bevalling
Trouwens, in heel veel culturen nemen ze veertig dagen in acht na de bevalling. Michelle Donkersloot (moeder en medicijnvrouw), hoorde over Mexicaanse tradities, en besloot het ook eens te proberen. Met succes overigens. Ik heb mijn Duitse man wel eens een strenge tante horen citeren. ‘In Duitsland ben je Wöchnerin, van het woordje Woche, weet je wel? Dat betekent dat je sechs ganze Wochen thuis moet blijven.’ Deed ik trouwens niet. Toen wist ik niet wat ik nu weet.
Véronique heeft het wel gedaan. Bij haar tweede kindje exact veertig dagen. Omdat ze had gelezen dat dat goed zou zijn voor haar kind. ‘Ik ging voor het perfecte plaatje.’ Het gevolg? Dat ze duimendraaiend de dagen aftelde tot ze eindelijk met haar baby naar buiten mocht. ‘Ik kon mezelf helemaal geen rust gunnen.’ Doe het dus niet omdat je het hier leest en vooral niet omdat het zogenaamd moet. ‘Er moet al zo veel in deze maatschappij,’ aldus Michelle. Nee, doe het omdat je van jezelf (ja, jezelf. Je baby volgt vanzelf wel) houdt. Want eigenlijk is dat waar deze periode van tedere quarantaine (in het Spaans heet de kraamtijd la cuarentena, van het Spaanse woord voor veertig, cuarenta, en van letterlijk eenzame opsluiting) eigenlijk over gaat: over zelfliefde. Zo omschrijft Michelle het.
Véronique nam bij haar vierde kind niet zes weken, maar zes maanden rust. ‘Mijn man en schoonmoeder namen alles over. Ik lag met mijn verrukkelijke baby op de slaapkamer met de balkondeuren open. Ik ging naar de wc, maar verder deed ik niets, helemaal niets. Samen zagen we de lente komen. Iedereen bracht me heerlijke maaltijden. De kinderen kwamen bij me in bed om me voor te lezen of ik las hen voor. Op de muur had ik briefjes geplakt, zogenaamde permission slips. Ik gaf mezelf toestemming voor van alles en nog wat; om rust te nemen, om verzorgd te worden. Elke dag las ik ze na. En het mocht, dus het kon. Het ontwaken uit deze periode was zacht, zo zacht. Alles kwam op z’n eigen tijd en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mij schrap hoefde te zetten. Na een half jaar zat ik ineens op de fiets met mijn baby en realiseerde me dat we voor het eerst buiten waren. Ik dacht altijd dat ik niet gedragen werd omdat er geen mensen waren die me konden dragen. Maar nu weet ik dat het kwam doordat ik het niet toeliet. En ja, ik heb een luxe positie, maar de echte luxe zit ‘m erin dat ik dit mezelf gunde.’ Zelfliefde dus. Of, zo zegt Ingrid: ‘Je hebt net het meest ongelofelijke gedaan wat je kunt bedenken. Daar mag je best even voor liggen en als een prinses behandeld worden.’
Behalve een kwestie van mindset, is er ook een praktische kant. Echtgenoten en oudere vrouwen, oftewel (schoon)moeders, helpen vaak graag, als ze mogen. Je kunt het Postnatal Support Network inschakelen. Of een postnatale doula. Behalve dat hij er een fitte, vrolijke moeder voor terugkrijgt en de borstvoeding makkelijker op gang komt, heeft ook hij een zachtere start
Heeft je baby daar nog wat aan? Ja, natuurlijk. Behalve dat hij er een fitte, vrolijke moeder voor terugkrijgt en de borstvoeding makkelijker op gang komt, heeft ook hij een zachtere start. Het is een enorme schok om geboren te worden op deze aarde en daarna is eigenlijk alles een schok. Je kunt hem helpen door hem zo rustig mogelijk te laten wennen. Bovendien is deze ‘heilige periode van herstellen en binding’ de perfecte basis voor een goede relatie tussen moeder en baby. Michelle: ‘Ik heb mijn dochter de eerste tijd zo goed leren kennen, dat ik precies weet wanneer ze rust nodig heeft.’
En weet je wat ook zo mooi is aan dit hele verhaal? Dat wij er zo van genieten. Wie wij? De mensen om je heen. Of we je nu kennen of niet, de behoefte om te geven is universeel. Vraag maar aan Ingrid. Er vindt een uitwisseling van positieve energie plaats. En als wij elkaar mogen helpen, is dat een zegen voor ons allemaal.
I rest my case.
Veel liefs,
Drees”
Benieuwd naar meer van Kiind? Download gratis een editie van het tijdschrift! Ga naar kiind.nl