In deze rubriek vertellen vrouwen hun bevallingsverhaal. Deze keer is de beurt aan Laurie. Zij vertelt het verhaal over de prachtige, vlotte bevalling van haar dochter Chloe. Lees nu verder!

Het is 2 januari 2022 en ik ben vandaag precies 38 weken zwanger. Totaal niet wetende dat die avond mijn bevalling zou beginnen, ging ik die middag met een vriendin en de honden wandelen in het Epserbos. Gelukkig was ik op tijd thuis…

Plas ik nou in mijn broek?

Aan het begin van de avond besloot ik een gemakkelijke maaltijd te koken. Ik wilde het mandje uit de airfryer halen, maar hij leek een beetje klem te zitten. Toen ik nog een beetje harder trok voelde ik op dat moment dat mijn broek nat werd. Ik verloor vocht en dacht: ‘Goh, wat gênant dat ik hiervan in mijn broek moet plassen.’ Ik liep direct door naar de wc en probeerde te plassen. Dit lukte niet. Logisch, dacht ik, dat had ik namelijk al gedaan. Toen ik opstond verloor ik meer vocht. Toen realiseerde ik me dat dit weleens iets anders kon zijn.

En nu?

Ik riep mijn vriend en zei hem dat ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren. Hij keek me even verward aan en zei toen: ‘En nu?!’ ‘Nou, als eerst een droge broek en een maandverbandje, dan kijk ik op de kaart met belinstructies.’ Toen hij weer beneden was, was ik inmiddels tot de conclusie gekomen dat ik moest bellen. Het was inmiddels 18.45 uur. Ik kreeg Marlies aan de telefoon, die zei dat ze bijna toe was aan de overdracht, en Ingrid zou vragen even langs te komen.

Nog geen half uur later stond Ingrid op de stoep. Ik zat inmiddels, zonder ergens last van te hebben, mijn half afgekoelde spinazie en aardappeltjes op te eten. We namen een aantal dingen door, waarna Ingrid ging checken of mijn vliezen inderdaad waren gebroken. Na een kort kuchje tijdens het onderzoek werd dit bevestigd. ‘Oké, en hoe nu verder?’, vroegen wij ons beiden af. Ingrid legde uit dat het nog wel even kon duren voor de bevalling op gang kwam, aangezien ik nog geen weeën had gehad. Toch kwam het vaak voor dat er in de komende 24 uur wel wat zou gebeuren. We spraken af dat ik haar de volgende ochtend zou bellen, tenzij ik vannacht constante weeën zou krijgen.

Nog even schoonmaken

Met een gerust, maar toch ook zenuwachtig gevoel, liet Ingrid ons thuis achter. Mijn vriend bedacht dat een schoonmaaksessie niet verkeerd zou zijn, en begon driftig het bad en de toiletten te poetsen. Ik ging ondertussen de keuken schoonmaken, tot ik rond half 9 naar de wc moest. Ik voelde een eerste steek in mijn buik, en probeerde te bedenken of dit een wee was. Maar ja, hoe weet je dat als je er nog nooit eerder een hebt gehad? Ik verplaatste me naar bed en om 9 uur was dit stekende gevoel al 3x teruggekomen. Ik besloot de tijd bij te gaan houden, en al gauw kon ik er niet meer omheen: de weeën waren begonnen, en ze kwamen al redelijk constant.

Hoe DOEN vrouwen dit?!

Omdat ik graag thuis, in alle rust wilde bevallen, belde ik mijn moeder met de vraag of ze onze hond op wilde halen voor de nacht. Toen zij om half 10 arriveerde, zat ik met heftige weeën op de bank. Ik voelde me op dat moment een enorme aansteller. Ik had al behoorlijk veel pijn en dacht; dit is nog maar het begin, hoe DOEN vrouwen dit?! Om 10 uur besloot mijn vriend om Ingrid te bellen, die tien minuten later voor de deur stond. Ze wilde me graag onderzoeken, maar dat stelde ik even uit omdat ik de weeën liggend maar moeilijk kon opvangen.

7 cm!

Toen de weeën elkaar een kwartier later nog steeds snel opvolgden, ging ik toch maar liggen. Ingrid zei: ‘Ik snap wel dat je veel pijn hebt, je hebt al 7 centimeter ontsluiting!’ Mijn eerste gedachte was; ik ben toch geen aansteller! Ik zat op de piek van mijn pijn en dacht meteen daarna; als dit het is, kan ik dit. Vrij snel daarna maakte deze gedachten plaats voor een gecontroleerde ademhaling om ook de volgende weeën rustig weg te ademen. Terwijl Ingrid beneden de partusassistente aan het bellen was, en alles aan het klaarmaken was voor de bevalling, kreeg ik meer en meer het gevoel dat de baby haast had. Ik kreeg al vrij snel persdrang.

Geboren

Toen Ingrid rond 23.15 uur weer kwam controleren, gaf ze aan dat ik mocht gaan persen. ‘Uh.. hoe moet dat ook alweer?’, vroeg ik haar meteen. Toen ik het eenmaal doorhad, ging ook deze fase vrij vlug. Een paar minuten nadat de partusassistente binnen was, om 23.48 uur, is onze dochter Chloe geboren.

Achteraf denk ik dat het misschien wel goed was dat de bevalling zich zo onverwachts aandiende. Tijdens het zwangerschapsverlof is het op een gegeven moment toch zo dat je naar die bevalling toeleeft, en hoe langer het duurt, hoe meer je er over nadenkt. Dat is natuurlijk niet altijd goed, omdat het je ook zenuwachtig of gespannen kan maken. Al met al kijk ik terug op een fijne bevalling, waarbij ik Ingrid ontzettend dankbaar ben voor haar hulp en steun. Het voelt fijn om iemand met veel kennis en ervaring naast je te hebben staan, die je door de lastige en onzekere momenten heen loodst.


Bedankt voor het delen van je bevallingsverhaal Laurie! Goed om te horen dat je fijn terugkijkt op de bevalling.

Benieuwd naar een ander bevallingsverhaal? Lees dan hier het mooie verhaal van Sophie.

Wij zijn altijd opzoek naar meer bevalverhalen? Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail dan naar info@barenenzo.nl.