De titel geeft het al aan. Vandaag, vrijdag 15 mei 2020, is het een dag die in het teken staat van extreme zwangerschapsmisselijkheid. De medische term hiervoor is ‘hyperemesis gravidarum’. Hyper = veel, emesis = braken en Gravidarum = tijdens de zwangerschap. Vrouwen die deze ziekte hebben tijdens de zwangerschap, zijn continu uitgeput en uitgedroogd door het vele spugen. Om aandacht te vragen voor dit ziektebeeld, maar vooral voor de vele vrouwen die ermee te maken krijgen, heeft Laura voor ons stukjes geselecteerd uit haar dagboek. Zij hield dit bij tijdens de zwangerschap van haar jongste dochter, toen ze ook last had van HG.
“Mijn zwangerschap met Hyperemesis Gravidarum“
Zondag 14 mei 2017 – Moederdag
Een beter begin van deze dag had er niet kunnen zijn: na maanden wensen voor een 2e kindje is daar een positieve zwangerschapstest. Wat een cadeau op deze zonnige moederdag!
18 mei 2017
Op naar Disneyland! Het wordt een iets ander weekend dan gedacht, want nu ik weet dat ik zwanger ben mag ik uiteraard niet in een achtbaan. Dat maakt niet uit, ik voel me goed en geniet.
26 mei 2017
De bruiloft van mijn zusje, een dag waar wij ontzettend van genieten. Mijn zusje weet nog niet van mijn zwangerschap, ik heb haar bewust nog niks verteld. Laat haar eerst maar genieten van haar dag, ons blijde bericht komt later wel.
Ik ben dankbaar dat we onbezorgd van deze dag hebben kunnen genieten, want een dag na de bruiloft begin ik met spugen. Dat gevoel heb ik echt niet gemist! Bij de oudste heb ik dit ook gehad en ben ik tot week 32 misselijk geweest. Laten we hopen dat het dit keer wat minder heftig is.
Bij de huisartsenpost
Toch zit ik na een week, op 1e Pinksterdag, op de huisartsenpost. Ik houd niet eens water binnen, dus er moet iets gebeuren. Ik probeer niet uit te drogen door een slokje water te nemen en direct daarna te gaan slapen. Zo hoop ik dat het binnen blijft. Toch gebeurt het regelmatig dat het slokje water er zelfs na dat uur weer uitkomt. Dat je het eerste trimester ziek kunt zijn van een zwangerschap weet ik, maar klopt dit wel? Ik voel me wel heel erg beroerd. In het ziekenhuis krijg ik nieuwe medicijnen, die helaas ook niet aanslaan. Toch gaan we half juni op vakantie. Hoe we dat hebben gedaan is mij nog steeds een raadsel. Ook daar houd ik vrijwel niets binnen en lig ik veel in bed.
Uitgedroogd
Op 2 juli komen we thuis. Een paar dagen later word ik 30 en zouden we een feestje vieren. Dat lukt helaas niet: Op 7 juli bel ik de verloskundige, omdat ik het echt niet meer volhoud. Zij pakken door en diezelfde avond word ik volledig uitgedroogd opgenomen in het ziekenhuis. Ze sluiten mij aan op een vochtinfuus en ik hoop dat dit de ommekeer zal zijn… Helaas is dit pas het begin…
Hyperemesis Gravidarum?
Vanaf dat moment begin ik informatie op te zoeken. Klopt het wel dat ik zo weinig binnenhoud? Al snel kom ik uit op Hyperemesis Gravidarum. Deze term is mij onbekend, maar als ik dit zo lees komt het wel heel erg in de buurt van hoe ik mij voel… Toch wil ik het nog niet zo noemen, want zo erg zal het toch niet zijn? Pas later wordt er in het ziekenhuis bevestigd dat ik inderdaad lijd aan HG. De kennis en het begrip over en voor deze ziekte is in het ziekenhuis alleen ver te zoeken.
Na 24 uur aan het infuus gelegen te hebben mag ik naar huis. 6 dagen later ben ik er alweer; dit keer lig ik 2 dagen aan het infuus en krijg ik 6 liter vocht toegediend. Op zondag word ik ontslagen. Zondagavond zitten we op de bank en zeggen we tegen elkaar: wanneer zal ik nu weer opgenomen worden? Mijn man zet in op donderdag. Dat red ik niet eens, want op dinsdagochtend bel ik de verloskundige weer en rijdt zij mij naar het ziekenhuis. Ik ben nu alweer volledig uitgedroogd. Weer aan het infuus, maar er moet nu toch wel een andere oplossing komen. Ze besluiten een neus-maagsonde te plaatsen, ook al geeft de gynaecoloog mij nog wel even tussen neus en lippen door “dat dit ook niet fijn is”. Ik begrijp haar uitspraak niet goed, het is niet zo dat ik heel graag een neus-maagsonde wil… Er lijken alleen niet zo heel veel andere opties te zijn.
Mislukt?
De dag na het plaatsen van de sonde mag ik weer naar huis. De voeding wordt zo snel omhoog gezet dat ik diezelfde avond de sonde nog uitspuug. De moed zakt mij in de schoenen. Om 23:30u ’s avonds komt de thuiszorg de sonde weer opnieuw plaatsen en op dat moment besluiten wij om ons eigen plan te gaan trekken. Ik zet de sonde naar eigen inzicht omhoog. Gelukkig blijft de sonde in de weken daarna zitten. Na bijna 6 weken sondevoeding ga ik het zonder sonde, maar met drinkvoeding proberen.
9 oktober 2017
25 weken en 2 dagen zwanger. Weken geleden had ik niet gedacht dat ik zo ver zou komen. Ik blijf misselijk en gebruik nog steeds medicatie, maar het spugen is gelukkig redelijk onder controle. Voor de buitenwereld lijkt het een stuk beter te gaan, maar helaas gaat het verre van goed. Ik kan nog steeds niet voor de oudste zorgen, ik houd alleen maar eenzijdig en vette voeding binnen en bij de minste inspanning heb ik al last van harde buiken. 2 weken geleden waren deze zo heftig dat ik dacht dat het mis ging… Ik ga inmiddels naar de fysio, maar ook zij schrok van mij. Opbouwen is vrijwel kansloos. Ik wil tegen mijzelf zeggen dat dit goed komt, dat dit tijdelijk is en dat dit een soort allergische reactie is van mijn lichaam op de placenta.
Wat ik wil zeggen, maar niet durf te zeggen
Maar wat ik eigenlijk wil zeggen en wat ik voel, is dat er nu een deel van mijn leven wordt afgepakt. Ik mis mijn man, ik mis mijn oudste dochter en ik mis mijn familie en vrienden. Dat we hier een mooi en lief kindje voor terugkrijgen weet ik verstandelijk gezien, maar ik voel het (nog) niet. En dat terwijl ik dit kindje voor de zwangerschap zo erg wenste. Ik kan maar niet bedenken hoe we dit kindje moeten noemen. Het moet een naam worden die mensen mooi vinden, omdat je een prachtig kindje bent. Ik durf mensen niet te zeggen dat ik nog geen liefde voel, dit is het enige wat ik nu kan doen.
Lief kindje, de liefde komt echt wel. Ook bij de oudste vond ik dat lastig, na de heftige zwangerschap. Toch houd ik nu met heel mijn hart van haar. Dat komt voor jou ook, dat weet ik zeker. Voor nu hoop ik dat de laatste 15 weken snel gaan en dat we je dan mogen ontmoeten. Met onze ogen zien waar we het voor gedaan hebben. En daarna: werken aan herstel… Weer mezelf worden, een lieve vrouw en mama van 2 mooie meiden. Maar ook weer tijd hebben voor mijn bedrijf, want ik mis het heel erg om te werken. Om echt nuttig te zijn, in plaats van alleen maar op de bank te liggen.
6 november 2017
Gevangen. Gevangen in mijn huis, gevangen in mijn lichaam. Tegengehouden worden. Jaloers zijn op anderen, dat zij wel kunnen doen wat ze willen. Lopen, fietsen, werken, leuke dingen doen… Ik ben het zat. Ik ga er aan onderdoor, mijn man gaat er aan onderdoor, het maakt ons gezin kapot… Ik wil niet meer zwanger zijn, ik wil mijn leven terug. Lief klein meisje, jij kunt er niks aan doen. Maar ik wil niet meer zwanger zijn. De zwangerschap maakt alles kapot. Alles.
24 november 2017
Moe. Ik ben zo moe. Ik zit er doorheen. De omgeving ziet alleen maar dat ik weer wat kan eten, dus “gaat het goed”. En ik vind het zo moeilijk om te zeggen dat het niet goed gaat. Mijn lichaam is moe en op. Ik heb continu spierpijn. Mijn rug doet pijn, mijn bekken doen pijn.
Maar we zijn er nog niet. Je moet nog minimaal 5 weken en 1 dag blijven zitten. Dan mag je wel komen. Ik hoop zo dat je ons niet nog langer laat wachten. Dat trek ik niet en dat trekt ons gezin niet… Heel eerlijk? Ik ben bang. Bang voor de toekomst.
4 december 2017
Gisteren ben ik erg slecht opgestaan. Na het omkleden en douchen was ik zo misselijk dat ik weer in bed ben gaan liggen. Het voelde alsof de Hyperemesis Gravidarum weer even om de hoek kwam kijken en zei: “HA, jij dacht dat je van mij af was? Echt niet! Ik ben er nog steeds en ik laat je pas met rust als je meisje geboren is!” Het is een sluipmoordenaar.
6 december 2017
Vandaag heb ik een hele moeilijke dag. Ik ben weer zo misselijk en ik heb overal spierpijn. Mag ik de komende weken gewoon slapen? En wakker worden voor de bevalling? Ik ben zo moe… We tellen af. Aftellen naar de dag waarvan we de datum nog niet weten, maar waarvan we weten dat die komt.
Volhouden
In de week voor de bevalling zitten we elke dag in het ziekenhuis. Een controle bij de gynaecoloog, een nacht slapen met slaapmedicatie, een hoge bloeddruk… Volgens de artsen moeten we gewoon nog even volhouden. Het maakt mij boos, want voor mijn gevoel duurt deze zwangerschap 9 jaar in plaats van 9 maanden. We houden al zo lang vol…
Op 7 januari 2018 komt er eindelijk een einde aan deze zwangerschap en wordt het lange wachten beloond met onze tweede dochter.
8 mei 2020
Inmiddels is het bijna 2,5 jaar geleden dat onze jongste dochter geboren is, na een HG-zwangerschap. Het herstel was lang en heftig, maar ik voel mij inmiddels beter dan ooit. Heb ik dit helemaal alleen gedaan? Nee, ik heb hier hulp bij gekregen. Die hulp had ik veel eerder aan moeten pakken; al tijdens de zwangerschap. Ik dacht dat ik mij aanstelde, want ik kreeg continu te horen dat misselijkheid na 12 weken niet meer voorkomt. Ik durfde dus helemaal niet open te zijn naar de mensen om mij heen. Heb je zelf last van overmatig spugen en heftige misselijkheid tijdens je zwangerschap? Geef dit bij je verloskundige aan! Ook heb ik heel veel gehad aan Stichting ZEHG: De stichting voor dames met ernstige zwangerschapsmisselijkheid of Hyperemesis Gravidarum. Ook hebben zij een praatgroep op Facebook, waar ik tijdens mijn zwangerschap wél vertelde hoe het voor mij voelde. Deze dames hebben mij er, samen met mijn man en mijn familie, doorheen gesleept.
Groetjes, Laura Westerbrink
Ook interessant:
- Extreem misselijk; de hele dag spugen… – Baren & zo (barenenzo.nl)
- Heb je vragen over Hyperemesis Gravidarum (zwangerschapsmisselijkheid)? Kijk dan op de site van de gynaecoloog.nl
- Ik heb last van afscheiding in de zwangerschap, is dit normaal? Lees hier meer.
- Heeft je baby de bevalling goed doorstaan en is alles in orde? Om daarachter te komen bepaalt de verloskundige direct na de geboorte de Apgar-score