Dagboek: Een bloedrode zaterdag

Als een logge zoutzak plof ik op de tuinstoel en puf ik uit. Met mijn rechterhand wrijf ik de plukken haar uit mijn gezicht en neem daarna een grote slok van de ijskoude citroenranja.
Het kwik op deze zonnige zaterdag is naar 30 graden gestegen. Een plakkerige Nederlandse hitte zorgt voor het constante gevoel van leven in een vlindertuin.

Je kent het vast, alles plakt en van elke minimale beweging heb je al zin om onder de douche te springen. Ik vermaak me met kijken naar de zoemende bijen in de achtertuin en verbaas me erover hoe windstil het is. Goh je zou maar moeten bevallen met dit weer…..

De zinderende zomerhitte laat vooral slaapkamers veranderen in broeikassen, waar kleine baby’s van houden, maar waar moeders heftig puffen. Ik grinnik om het idee dat we vaak met veel mensen in kleine, hete zolderkamers staan om thuisbevallingen te doen.  Partners deppen voorhoofden met koude washandjes, de kraamverzorgster en de verloskundige schuifelen om elkaar heen om alles in goede banen te leiden.

Je moet er van houden, maar die kant van ons vak heeft zoveel charme.  Het is overigens rustig vandaag in mijn dienst. Nog geen zomerbaby, ik heb alleen twee visites gedaan in de stad. Geen bijzonderheden, blije gezinnen.
En nu ben ik dus weer thuis. Om te kijken wat de dienst me brengt. Terwijl ik zo een aantal uurtjes lekker met mijn voeten omhoog wat tijdschriften lees, voel ik me bevoorrecht. Zo je geld in de tuin verdienen is toch wel heel relaxt, denk ik tevreden. Het leven van een waarnemend verloskundige! Ik doe een dienst in deze plattelandspraktijk, omdat de eigen verloskundigen een teamuitje hebben.

Het gevoel van vakantie hebben terwijl je aan het werk bent, ebt al snel naar de achtergrond als de diensttelefoon tekeer gaat.
Nadat ik opneem spits ik mijn oren en sta ik direct op scherp. Het enige wat ik hoor, is namelijk een vrouwenstem die zwak maar ook doortastend klinkt. “Je moet… nu… komen…. er ligt overal bloed…. “ zegt ze hakkelend, en daarna blijft het stil.
Ik knipper met mijn ogen, hou mijn adem even in. En probeer daarna koortsachtig uit te vragen wie ik aan de lijn heb, waar ze is, maar vooral ook hoe vér ze zwanger is.

Terwijl ik ben opgesprongen uit de stoel, mijn autosleutels van de tafel heb gegrist probeer ik contact te houden met Sanny.

Aan de andere kant van de lijn hoor ik dat ze wegzakt. Ik blijf met haar praten, vraag haar of ze alleen thuis is en we zetten het gesprek op de speaker zodat haar man Bart me ook kan horen.
Zwangere Sanny, zo kom ik achter, is net aangemeld bij deze praktijk waar ik waarneem. Ze is voorbij de 10e week, dus zoveel bloed verliezen is geen goed teken.
Gelukkig blijft ze met me praten terwijl ik naar haar onderweg ben. Het is ruim 20 minuten omdat ze op een boerderij in het buitengebied woont.
Als verloskundige ben je getraind om snel een situatie in te schatten (ook op gehoor) en dus bel ik onderweg de meldkamer om een ambulance te sturen. Zodra ik had opgehangen met de centralist belde ik Sanny weer. We blijven praten tot ik mijn auto het erf op draai. Bart staat me al op te wachten in de deuropening.
Ik slik even later als ik de badkamer instap waar Sanny op de vloer ligt. Er ligt een plas bloed om haar heen er liggen allerlei besmeurde handdoeken. Ze is lijkbleek en klam. Dit is heel veel bloedverlies in korte tijd!
Snel doe ik controles en leg een infuus met vocht aan. Samen met de ambulancebroeders, die vlak na mij aankomen, zorgen we dat Sanny binnen no time naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis wordt gereden.

De gillende sirenes klinken schel tussen de groene weilanden, maar rustig grazende koeien kijken niet op of om.

De dienstdoende gynaecoloog die ik heb gebeld voor de overdracht, staat met handschoenen klaar op de spoedeisende hulp om zo snel mogelijk de beste zorg te verlenen.
Later op de dag krijg ik een telefoontje van de arts. De ingreep die ze hebben gedaan is goed verlopen en Sanny mag over een paar dagen weer naar huis. Maar ze moet eerst herstellen van de flinke hoeveelheid bloedverlies tijdens deze miskraam.

Sanny en ik hebben in de dagen na dit heftige verloop van de miskraam nog veelvuldig contact. Ze is intens verdrietig. Het verlies van deze zwangerschap, voelt als het verliezen van haar toekomst.

Zij en Bart waren al jaren bezig met zwanger worden en hadden de hoop opgegeven toen ze de 40 gepasseerd was.

Deze zwangerschap was een medisch wonder, zeiden de artsen in het ziekenhuis. Het voelde voor dit stel als een cadeautje van boven.

Maar in haar omgeving kon Sanny niet goed ventileren waarom ze zo verdrietig was. Haar omgeving vond dat ze door moest met haar leven, omdat miskramen erbij zouden horen. Er werd zelfs gezegd dat ze niet moest zeuren, want het is bij die termijn nog maar een klompje cellen. Los van het feit dat dit niet waar is, is het ronduit pijnlijk.

Samen bespraken we dat verdriet niet wordt bepaald door het aantal weken dat je zwanger bent, ook niet door het gewicht, maar door de intensiteit van het verlangen naar een kindje!

Het verdriet mag er zijn, hoe pril de zwangerschap ook is. Altijd!

Ruim drie jaar later kom ik haar tegen op een activiteitenlocatie tijdens een vrijgezellenfeestje van een familielid. Ik ben inmiddels al werkzaam in Deventer en geen waarneemster meer in het plattelandsgebied.

Maar Sanny herkent me direct en vraagt of ik even tijd heb voor een drankje. Daar maak ik tijd voor!

Met tranen in haar ogen vertelt ze hoe moeilijk deze periode in haar leven is geweest, dat deze ene bloedrode zaterdag haar bijna het leven had gekost.

Maar zij en Bart hebben het leven geprobeerd weer op te pakken. Zo goed en zo kwaad als het kan. Haar passie ligt bij tuinieren in haar moestuin, daar haalt ze nu energie uit.

Sanny vertelt dat ze één zin nooit vergeten was tijdens een van onze gesprekken: “Erken dat je moeder bent, ook al loopt er geen kindje rond in huis.”

We nemen even later met een wrang gevoel afscheid van elkaar. Je weet überhaupt niet of je elkaar nog eens terugziet (de kans zal klein zijn omdat we niet in dezelfde regio wonen), maar het is vooral de vraag of Sanny zich ooit nog weer zal aanmelden bij een verloskundigenpraktijk. Maar een moeder dat blijft ze voor eeuwig.

En deze bloedrode zaterdag in de desbetreffende hete zomer? Ik zal het nooit meer vergeten.

---