Het is iets voor 19:00 als ik die avond de dienst overneem van een collega. Ze vertelde me dat het rustig is geweest. Weinig telefoontjes en geen bijzonderheden. Wel iemand met gebroken vliezen, maar ze heeft nog geen weeën-activiteit. Collega en ik kletsen wat en na een tijdje wenst ze me een goede dienst. We hangen op en ik plof op de bank…. Benieuwd wat de dienst me gaat brengen. Als er die avond geen telefoon is, besluit ik toch om op tijd te gaan slapen rond 21:30u. Ik leg mijn kleding alvast klaar, met mijn schoenen erbij. Ik laat nog snel een blik over de “atermelijst gaan”, hierop staan alle uitgerekende dames en daarna doe ik het bedlampje uit. Mijn hoofd raakt het kussen en ik ben vertrokken. Dat ik dienst heb, maakt voor mijn slaap niets uit.
Wild schrik ik op uit mijn diepe slaap als de telefoon gaat. Het is net na middernacht als een partner me blij vertelt dat de weeën van zijn vrouw A zijn begonnen. Het is direct al heftig, dus hij vraagt of ik langs wil komen. Natuurlijk wil ik dat. Ik schiet mijn kleren aan, poets mijn tanden en loop naar de auto. In mijn jaszak klinkt de ringtone van de diensttelefoon. Als ik opneem, hoor ik de stem van een andere meneer. Mevrouw B had gebroken vliezen sinds vanmorgen, maar nu ook weeën erbij. Ze doen direct al best veel pijn en het vruchtwater blijft maar lopen. Ik beantwoord wat vragen en vertel dat ik zo snel mogelijk bij ze kom kijken, maar dat ik eerst even naar iemand anders toe moet. Dat is goed.
Een kwartier later ben ik bij mevrouw A. Ze zit lekker onder de douche en vangt de weeën rustig op. Tien minuutjes later hebben we de controles gedaan, het gaat voorspoeding. De actieve fase van de bevalling is begonnen: we hebben goede weeën met voldoende kracht. Ze komen ongeveer om de 3 minuten en zijn al bijna op de helft qua ontsluiting. Ik zet alvast met vader wat spulletjes klaar voor de thuisbevalling en bel de kraamzorg voor assistentie. Daarna rijd ik door naar een ander dorp om te kijken bij mevrouw B. Ook zij is goed “in partu” zoals we dat noemen. De weeën komen vlot op elkaar en dat vindt de barende best heftig. Ze heeft 3-4 centimeter en het toucher voelt gunstig. Ze gaat even douchen, we hebben toch nog tijd voordat ze gaat bevallen van haar eerste kindje. Voor haar is het prima als ik nog even weer wegga.
Terwijl ik weer de woonplaats van mevrouw A binnenkom, belt haar partner waar ik blijf. Ze krijgt drukgevoel! Ik druk wat harder het gaspedaal in en hoop dat er ’s nachts geen snelheidscontrole is. Omdat ik zo gefocust ben op het telefoontje op de carkit, zie ik een drempel over het hoofd. Ik vlieg er met een noodvaart overheen en bonk met mijn hoofd tegen het dak van mijn C1-tje. Ik grinnik om mezelf, wrijf even over de pijnlijke plek en parkeer niet veel later de auto op de stoep. Als ik binnenkom scan ik in een nanoseconde de situatie: mevrouw A ligt lekker op bed, geen reflectoire persdrang, geen babyharen zichtbaar….en de kraamverzorgster is er inmiddels ook! Ik adem uit en ga rustig in een hoekje zitten. Terwijl mevrouw zich meer en meer in haar bubbel keert, gaat mijn telefoon opnieuw. Het is partner B, zijn vrouw wil graag wat tegen de pijn en ze zijn al onderweg naar het ziekenhuis. Ik bel het ziekenhuis en zeg dat ik nu even niet weg kan, maar dat ik na de bevalling kom voor de overdracht. Dit is geen probleem, de gynaecoloog neemt deze zorg over en zorgt dat ze een goede pijnstilling krijgt.
Halverwege de nacht krijgt mevrouw A echte persdrang. De vliezen breken en het kindje zakt als vanzelf dieper. De harttonen klinken prachtig door de slaapkamer. Oma (die ook erbij is) kijkt trots van haar dochter naar mij en weer terug. Zodra ik mijn doptone weg leg, gaat opnieuw mijn diensttelefoon, ik neem op en hoor een vrouw puffen. Dame C laat me weten dat ze nu anderhalf uur weeën heeft om de 5 minuten. Het is haar eerste kindje, dus het zou fijn zijn als er iemand kan komen kijken. Dat begrijp ik, dus ik vertel haar dat ik nu even vast sta… maar dat ik direct mijn achterwacht bel. Het is weekend, dus ik bel een andere praktijk uit de regio. Deze lieve collega springt direct bij, en gaat kijken. Ze zal me even later de terugkoppeling geven dat mevrouw C nog in de beginfase zit (latente fase). Ze krijgt instructies en neemt weer contact met me op als het heftiger wordt.
Mama A wil graag op haar hurken bevallen, dus dat doen we naast het bed. Heel beheerst duwt ze de baby dieper. Door een complicatie wordt het even spannend, maar uiteindelijk wordt er een prachtig kindje geboren! Ik haal even opgelucht adem als ik later aan de koffie zit. Ons vak is soms ook spannend voor ons, maar gelukkig is dit allemaal goed gekomen. Rond 6 uur ’s ochtends trek ik de voordeur achter me dicht. Ik doe thuis snel even schone kleren aan en rijd daarna naar het ziekenhuis om te kijken bij mevrouw B. Ze straalt van oor tot oor, de ruggenprik helpt prima. Alleen de ontsluiting blijft hangen op 5 centimeter. Ze gaat een poging doen om even te slapen. Ik knik en denk hetzelfde. Thuis slaap ik van 07:00 tot 09:30. Na mijn ontbijtje, ga ik opnieuw naar de verloskamers in het ziekenhuis, om even te kijken bij mevrouw B. De situatie is onveranderd… we nemen even afscheid, want ik heb 7 kraamvisites op mijn lijstje staan.
Ik moet in vier verschillende plaatsen zijn, dus voor mijn gevoel zit ik de hele dag in de auto. Als ik net in het eerste dorp ben aangekomen, gaat de diensttelefoon. Het is een kraamverzorgster van Naviva. Ze vraagt of ik vandaag in de gelegenheid ben om bij een kraamvrouw X te komen kijken. Het gaat psychisch niet goed met haar. Ik maak de visites rustig af en rij dan naar dit gezin. De mama X zit helemaal niet blij in bed. Ze is somber, moe en kan niet meer genieten van haar kindje. Door de dingen die ze me vertelt, gaan mijn alarmbellen af. Ik bel met haar huisarts en die komt kort daarop ook kijken. Samen komen we tot een oplossing om haar te helpen. Dat brengt rust in het gezin. Wat ben ik dankbaar voor goede hulp in Nederland!
Na mijn lunch besluit ik om mevrouw C even te bellen. Ik heb al een tijdje niets meer van haar gehoord. Ze lacht en zegt: ‘dat klopt!’. Haar weeën zijn helemaal weggezakt. Dat vindt ze niet erg, want dan kan ze nog even slapen. Ik vervolg mijn visiterondje…. Tussen 13:00 en 15:00 proberen we naar de zwangeren te gaan die gestript willen worden. De kraamvrouwen slapen dan, en dan heeft de dienstdoende tijd voor andere zaken. Er staan er twee op de planning vandaag. Bij beide zwangere dames voel ik gezonde spanning. Ze zijn al 41 weken geweest en hopen op succes. Bij zwangere Y kan ik goed strippen, de vliezen woelen goed los en het voelt gunstig aan. De andere zwangere Z, iets verderop moet ik teleurstellen. Het toucheren is voor haar gevoelig, maar de baarmoedermond is ook nog stug. Haar lijf is nog niet klaar voor de bevalling, ik kan niet strippen.
Het is rond 18:00u ’s avonds als ik klaar ben met de visites en ik thuis wat spaghetti maak. Na drie happen gaat mijn diensttelefoon. Het is mevrouw C! De weeën zijn weer begonnen, maar nu echt heel heftig. Ik eet snel nog wat pasta en ga dan naar haar toe. Thuis toucheer ik 5 cm. We doen op verzoek van mevrouw rustig aan en zijn 20:00u in het ziekenhuis. Aldaar wil ze graag wat tegen de pijn, en het pijnpompje lijkt het meest geschikt. Terwijl mevrouw C lekker met haar ogen dicht glimlacht en ontspant, neem ik even een kijkje op de andere suite.
Het is al ver na achten ’s avonds als er wordt geprobeerd om een tangverlossing te doen bij mevrouw B, maar dit mislukt helaas. Ze krijgt een keizersnede. Dat is even slikken en best verdrietig voor deze mama. Ze is al zo’n tijd bezig. Gelukkig is ze wel erg blij met haar kindje.
Op de kamer van mama C zijn de weeën weer afgezakt, ze zit nog steeds op 5-6cm. Er wordt een infuus met weeënhormoon gestart. In overleg met de ouders besluit ik dat ik nog even weer naar huis ga om wat te slapen. Zodra ze gaan starten met persen bellen ze me weer, ik kom dan terug naar het ziekenhuis ter ondersteuning. Het is rond 22:30 als ik die avond in bed ga liggen. Mijn lijf voelt moe zodra ik ontspan. Ik val direct in slaap.
Rond 01:30 belt de klinisch verloskundige dat ze gaan starten met persen met mevrouw C. Ik gooi de deken van me af en sjees naar het ziekenhuis. Een klein halfuurtje later ben ik foto’s aan het maken bij een prachtige geboorte. Dit blijf ik magisch vinden, ook al voelt mijn lijf zwaar. Van 03:00 tot 08:00 slaap ik wat bij, totdat de telefoon weer gaat. Het is de partner van zwangere Z! Blijkbaar heeft het toucheren toch iets gedaan… want ze heeft weeën!
Ik vraag of ik nog kan douchen en ontbijten, en dat kan. Daarna rijd ik rustig die kant op. Gedurende de hele dag blijf ik bij haar in de buurt en coach ik haar samen met haar partner naar het einde van de bevalling. Het is vlak voor de dienstoverdracht als er een flinke meid geboren wordt. We eten beschuit met muisjes en drinken ranja met ijs. Ik rond alles af en rijd met een voldaan gevoel naar huis. Mijn bed ligt lekkerder dan ooit en ik zak in een diepe slaap.
Die nacht droom ik nogmaals alle bevallingen….