Verloskundige Marlies schrijft graag over de dingen die ze meemaakt tijdens haar diensten. Hieronder lees je de BLOG van een prachtige bevalling die zij mocht begeleiden. 

Sneller dan verwacht

“Ik pakte mijn spullen uit de kofferbak en vroeg me af hoe ver ze zou zijn. Vanmiddag tijdens het strippen voelde het gunstig aan, dus hopelijk schiet het voor haar op. In de straat hangt een rustige sfeer. Achter de gordijnen flikkeren tv-schaduwen en de straatlantaarns geven een zacht licht op het wegdek.

De gordijnen zijn dicht, dus ik tik zachtjes met mijn ring tegen het raam. Ik hoor een stoel wegschuiven en dan het getik van schoenen in de hal. Met een grote glimlach doet Meneer X de deur open en begroet me. In de kamer kijkt zij me verwachtingsvol aan, “he topper”, zeg ik terwijl ik mijn visitetas op de grond laat zakken. Dit was sneller dan verwacht! Heeft het strippen dus toch nog iets gedaan…

Goed onderweg

Boven check ik door een inwendig onderzoek de ontsluiting, we zitten op 3-4cm. Er moet nog wel wat gebeuren, maar daar hebben we de tijd voor. Ik heb een rustige dienst verder. Dus ik heb ook de tijd voor haar. Terwijl ik van meneer een lekker kopje koffie krijg, eet mevrouw X zorgvuldig gesneden fruitstukjes tussen de weeën door. Ik tik verder aan het bevallingsverslag en blijf een beetje in de buurt. Al rustig zuchtend op haar zij vangt ze de weeën op.

Dan kijkt ze over haar schouder en zegt dan zachtjes dat ze het wel echt weer spannend vindt. De pijn die komen gaat, dat was de vorige keer ook overweldigend. Ik leg mijn laptop even aan de kant en ga naast haar zitten op de rand van het bed. Mijn rechterhand ligt op haar linkerbeen. ‘Het komt echt goed’, moedig ik haar aan. ‘Je hebt de vorige keer ook laten zien dat je goed kan bevallen!’. Samen bespreken we dat ik het belangrijk vind dat het goed voelt voor haar. ‘Ik kan niet in je hoofd kijken’, zeg ik, ‘dus vertel me maar wat er in je omgaat straks’. ‘Mocht de pijn echt te erg worden, dan kunnen we snel genoeg iets regelen.’

Naar het ziekenhuis

Nadat de pyjama is aangetrokken en de fluffy sokken zijn verruild voor slippers, vertrekken we. In het ziekenhuis breken we de vliezen en gaat mevrouw even lekker onder de douche staan. We zijn op tijd, we hebben een goede inschatting gemaakt. Meneer blijft in de buurt en is een fantastische steun! Ik rommel ondertussen wat aan. Leg de spulletjes vast klaar en ga samen met verpleegkundige Gerald de afdeling over op zoek naar de baarkruk. Als ik tien minuutjes later terugkom op de kamer en even om het hoekje van de badkamerdeur kijk, zegt hij dat zij het niet meer ziet zitten. De pijn is weer zo heftig!
Ik duw de deur iets verder open en stap het kleine, klamme badkamertje in.

Op mijn hurken ga ik voor haar zitten en aai haar even over haar been. “Vertel”, zeg ik. “Heb je zo’n pijn meid?”. Ze knikt met haar ogen dicht. Haar gezicht vertrekt, een teken dat de volgende wee zich weer aandient. Samen zuchten we deze wee weg en daarna zegt ze dat ze het echt niet meer kan. Meneer staat bij de douchekop en torent boven ons uit. Zonder een woord te zeggen kijkt hij me aan en mimet dat ik moet blijven praten met mevrouw. Ik snap direct wat hij bedoelt. Ik stel haar voor om even onder de douche weg te komen, haar lekker af te drogen en dan maar eens te kijken hoe ver het is. Op basis daarvan kunnen we samen een plannetje maken. Ik glimlach, want ik voel dat het gewoon erg snel gaat.

We zijn er bijna

Stapje voor stapje, met de handdoeken nog omgeslagen, lopen we naar het bed. Daar laat ze zich neerploffen. Half met haar been op het bed en haar bovenlijf dwars over het hoofdeinde gedrapeerd. De volgende wee komt weer en ze raakt wat in paniek. Haar buik begint al wat te golven en ze voelt aan alle kanten pijn. Ik toucheer 9cm en vraag haar of ze op de baarkruk wil. Dat is een goed idee, want wat gaat het toch ineens super vlot!

Het is een mooi gezicht: Mevrouw op de baarkruk, met haar ogen dicht en hoogrode konen. Hij als een veilige haven erachter, nog steeds met de glimlach om zijn lippen. Ik hang op de grond op mijn knieën met een schort om, de steriele partusset al klaar. Hoe charmant…

Lancering

Babyboy heeft geen last van de lancering, zijn hartje tikt onverstoorbaar door. De verticale houding werkt positief, het duurt niet lang of de reflectoire persdrang dient zich aan. De mama mag beginnen met persen en laat zich van haar sterkste kant zien. Al rustig aanmoedigend werkt ze zich door de persweeën heen. De zweetdruppeltjes parelen op haar voorhoofd en druppen op haar borst en buik. Dan ineens zie ik een stukje van het hoofdje. Ik vraag haar om even te stoppen met persen en vraag om oogcontact. Wat een oerkracht en wat doet ze dit fantastisch! Ze kijkt me aan door de haarlokken die voor haar ogen vallen. Ik vertel haar dat ze er bijna is, dat dit laatste stukje lastig is maar dat we dit samen kunnen. Het is een kwestie van persen en zuchten, maar vooral van vertrouwen. Alsof ze nooit anders deed, zet ze haar zoon op de wereld. Nadat zijn schouders zijn geboren, pakt ze haar zoon zelf aan. Ze slaakt een zucht van verlichting. Hij is er! Welkom lieve jongen! Op dat moment komt ook de kraamverzorgster binnen en lacht. Hier kon ze niet tegen op rijden.

Onzichtbaar lijntje

Wat vond zijn mama het spannend, maar wat heeft ze zich als een powervrouw laten zien. Toen ik ze later die avond uitzwaaide toen ze naar huis gingen, voelde het goed. Er was een onzichtbaar lijntje tussen ons. Wat een eer om erbij te zijn!
Ik slik even een keer goed en pak mijn tassen: tijd om ook naar huis te gaan. Langzaam rijd ik terug. De straatlantaarns verlichten zacht het wegdek. “


Lees hier nog een BLOG van Marlies

Wist je dat? Marlies heeft twee boeken geschreven vol met verhalen over haar werk!